Madje, natyra përdoret nga urtësia e Zotit si një mjet katekizues edhe pedagogjik (Zanafilla 7-12 ) për njeriun që ra në padije dhe në mëkat për shkak të ligësisë së djallit që nxiti egoizmin dhe të mëkateve rebele të njeriut ( Zanafilla 3-6-7) dhe kur njeriu bie në nivel më poshtë se krijesa e paarsyeshme, aq sa humbet arsyen dhe adhuron krijesën në vend të Krijuesit që është i bekuar përjetë (Romakët1; 1-25).

Natyra është e pa mëkatshme por vuan pa faj pasojat e mëkatit për shkak të njeriut rebel, duke lënguar nën mallkim (Zanafilla3 17-18)) dhe pret çlirimin përfundimtar nga Zoti, ashtu siç apostulli thotë: “Sepse dëshira e flaktë e krijesës pret me padurim shfaqjen e bijve të Perëndisë sepse krijesa iu nënshtrua kotësisë, jo me vullnetin e vet, po për shkak të atij që e nënshtroi, me shpresë që vetë krijesa të çlirohet nga skllavëria e prishjes për të hyrë në lirinë e lavdisë së bijve të Perëndisë. Sepse e dimë se deri tani mbarë bota e krijuar rënkon dhe është në mundim. Dhe jo vetëm kaq, por edhe ne vetë që kemi frytet e para të Frymës, vajtojmë në veten tonë, duke pritur flakët birërimin, shpengimin e trupit tonë” (Romakëve 8,19-23).

Misteri i madh se si Biri i Zotit bëhet Biri i njeriut, një person (hipostazë) me dy natyra, hyjnore të pa krijuar dhe njerëzore të krijuar, të bashkuara, por jo të përziera dhe me dy vullnete njëkohësisht, hyjnore dhe njerëzore, ku ai njerëzori i bindet lirisht dhe pa pengesë hyjnorit, është kaq i madh sa asnjë mendje e logjikshme engjëllore dhe njerëzore nuk mund ta kuptojë plotësisht, por e shikon e mahnitur dhe me admirim dhe shpërthen me admirim në himnin adhurues si engjëjt në ditën e Krishtlindjes: “Lavdi Perëndisë në më të larta dhe mbi dhenë paqe dhe, mbi njerëzit mirëdashje”( Lluka 2:14)

Ngjyrat patjetër janë një pasqyrim ose zbërthim i spektërit të dritës së bardhë të diellit që përbëhet nga shtatë ngjyrat ashtu si na shfaqen tek ylberi: vjollcë, e kuqe, portokalli, e verdhë, jeshile, blu dhe manushaqe.

P.sh. e bardha është një simbol i dritës dhe pastërtisë. E zeza simbolizon misterin, ngjyra blu freskinë dhe qartësinë, shpresën e gjelbra, lavdinë dhe shkëlqimin hyjnor e verdha, e kuqja flakën dhe ngrohtësinë e misterit, dhe bluja rrezet e dritës hyjnore.

Edhe e kremtja e Krishtlindjes ka ngjyrat e saj bazë të kuqen, jeshilen dhe të bardhën. Ato na shprehin me gjuhën e tyre artistike mesazhin e Krishtlindjes që Jisu Krishti, Fjala e Perëndisë, “Dielli i drejtësisë” (Malakia 4-2) që simbolizohet nga e bardha, dhe Biri i vetëmlindur i Perëndisë, i lindur prej Atit përpara gjithë jetëve, dritë prej drite, Perëndi e vërtetë prej Perëndisë së vërtetë, që si Perëndi simbolizohet me të kuqen, dhe “që për ne njerëzit dhe shpëtimin tonë zbriti prej qiejve dhe u bë njeri prej Shpirtit të Shenjtë dhe Virgjëreshës Mari”, dhe ku natyra e tij njerëzore simbolizohet me ngjyrë jeshile.

Historia e saj daton rreth 200 vjet më parë kur ambasadori i parë amerikan në Meksikë, Joel Poinsett, e solli këtë lule me vete nga Amerika e Jugut në USA gjatë periudhës së Krishtlindjeve dhe që atëherë, me kalimin e kohës, Euphorbia u konsiderua edhe si lulja simbol i Krishtlindjeve, ose Ylli i Krishtlindjes. Madje ka edhe një traditë që tregon për një vajzë të vogël meksikane që kërkonte të çonte për Krishtlindje disa lule të tilla për dhuratë tek grazhdi në kishë, por kur ato u vendosën tek ikona e Krishtit foshnje u skuqën disa nga gjethet në majë duke dhënë imazhin e një ylli flakërues.

Jo vetëm botanika, shkenca që merret me studimin e bimëve, na tregon për këtë fenomen të luleve që përmes kombinimit të ngjyrës së kuqe me të gjelbër në këtë periudh japin një imazh të mesazhit të Krishtlindjes, se Zoti u bë njeri për shpëtimin tonë një Person ( hipostazë ) me dy natyra hyjnore dhe njerëzore, por edhe astronomia që merret me lëvizjen e tokës rreth diellit dhe të planetëve na tregon për fenomene astronomike që ndodhin në periudhën e Krishtlindjes.

Kisha Apostolike e përkrahur nga Perandori Shën Kostandini i Madh vendosi që në këtë ditë të festohej Krishtlindja si “Lindja e Diellit të Drejtësisë”, Jisu Krishtit. Një dokument i lashtë, kronografik i vitit (354 psK), dëshmon për kremtimin e Krishtlindjes edhe në Romë më 25 dhjetor. Më vonë kjo ditë u pranua edhe në Lindje në Antioki . Krishterimi i hershëm duke kremtuar në ditën e diellit ditëlindjen e Atij që është Dielli i vërtetë, drita e botës, lindur pas natës së paganizmit, i jep një kuptim krejt të ri traditës pagane të lindjes së diellit të ri “Natalis Solis Invicti” që niste me solsticin e dimrit një fenomen astronomik që na jep mesazhin e Lindjes së Krishtit, sepse“Në atë ishte jeta, dhe jeta ishte drita e njerëzve. Dhe drita shkëlqen në errësirë dhe errësira nuk e kuptoi....Ai (fjala) ishte drita e vërtetë, që ndriçon çdo njeri që vjen në botë” (Joani.1:5,9).

Ungjillori Joan e pa realizimin e kësaj profetësie dhe shkruan në Ungjilli e tij: “Në fillim ishte Fjala dhe Fjala ishte pranë Perëndisë, dhe Fjala ishte Perëndi. Ai (fjala) ishte në fillim me Perëndinë. Të gjitha gjërat u bënë me anë të tij (fjala), dhe pa atë nuk u bë asnjë nga ato që u bënë…. Ai (fjala) ishte në botë, dhe bota u krijua me anë të tij, por bota nuk e njohu. Ai erdhi në shtëpinë e vet dhe të vetët nuk e pranuan, por të gjithë atyre që e pranuan, ai u dha pushtetin të bëhen bij të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e tij, të cilët nuk janë lindur nga gjaku, as nga vullneti i mishit, as nga vullneti i burrit, por janë lindur nga Perëndia. Dhe Fjala u bë mish dhe banoi ndër ne; dhe ne soditëm lavdinë e tij, si lavdia e të Vetëmlindurit prej Atit, plot hir e të vërtetë” (Joani 1,1-14).

Por edhe ata që e besojnë edhe duan ta festojnë lindjen e Krishtit sot nuk duhet të mbeten vetëm tek elementët natyrorë si “lulja e Krishtlindjes” apo dita e solsticit dimëror, duke festuar si paganë që adhuronin natyrën, pemët, bimët jeshile, diellin dhe zjarrin në të ngrëna e në të pira deri në orgji.Kjo mendësi dhe mënyrë e festuar është antikrishte edhe e mallkuar.