Po ku e ka fillimin e tij atdheu dhe atdhedashuria e vërtet?

I gjithë njerzimi vjen nga ADN-ja e një njeriu të parë i quajtur Adam( Zan kap. 2), prandaj në thelb të gjithë njerëzit dhe popujt që përbëjnë kombet kanë të përbashkët njerishmërinë, kështu që vllazërimi midis tyre është gjë e natyrale e natyrës njerëzore, por armiqësia midis njerëzve erdhi për shkak të zilisë së djallit njeri-vrasësi që nga fillimi (Zan kap 3) i cili mbasi ndau njeriun nga Perëndia Krijuesin e tij, shtiu armiqësi midis fëmijëve të tij( Adamit) duke qënë shkaku i vëllavrasjes së parë të Kainit kundër Abelit (Zan kap 4).

Bibla vazhdon dhe na tregon se njerëzimi u shthur aq shumë në urrejteje midis njeri-tjetrit sa toka u mbush me dhunë dhe Perëndia u pendua që e krijoi njeriun, por Noea gjeti Hir përpara Perëndisë dhe Perëndia e shpëtoi atë dhe familjen e tij nga katastrofa e përmbytjes që erdhi mbi gjithë botën dhe i zhduku të gjithë mëkatarët e dhunshëm .

Kjo kullë shprehje e egoizmit njerëzor, një tjetër mashtrim i djallit për ta kundërvënë përsëri njeriun kundër Perëndisë,nuk u pranua nga Zoti: “Dhe Zoti tha: "Ja, ata janë një popull i vetëm dhe kanë të gjithë të njejtën gjuhë; dhe kjo është ajo që ata filluan të bëjnë; tani asgjë nuk ka për t`i penguar ata të përfundojnë atë që kanë ndërmend të bëjnë.O burra, të zbresim pra atje poshtë dhe të ngatërrojmë gjuhën e tyre, në mënyrë që njëri të mos kuptojë të folurën e tjetrit".Kështu Zoti i shpërndau mbi faqen e tërë dheut dhe ata pushuan së ndërtuari qytetin. Prandaj këtij vendi iu dha emri i Babelit, sepse Zoti aty ngatërroi gjuhën e tërë dheut dhe i shpërndau mbi tërë faqen e dheut.”( Zanafilla 6 -11; 6-9

Atëdheu “toka e etërve” është një nga pamjet kryesore të përvojës së një populli.

Dhe historia e popullit të Zotit nis me shpërnguljen e Abrahamit 2000-vjet prK të cilit Perëndia i shfqet dhe i thotë: “Largohu nga vendi yt,nga të afërmit e tu dhe nga shtëpia e babait tënd dhe shko në vendin që do ta tregoj. Unë prej teje do të bëj një komb të madhë ... tek ti do të të jenë të bekuara tërë familjet e tokës.”(Zanafilla 12; 1-3).

Jo vetëm toka e popullit të Izraelit është dhuratë e Perëndisë, ku Zoti duhet të lavdërohet, por çdo tokë është po ashtu një dhuratë e Perëndisë, për çdo popull nën qiell, vend ku apopulli të jetojë jetën ,duke lavdëruar Zotin Krijues ashtu siç shkruhet; “ Lavdëroni Zotin prej qiejve...ju mbretër të tokës dhe popuj të gjithë”.( Psalmi 14 )

Jisu Krishti i cili për të treguar që është plotësisht njeri si ne, të vendosur në një tokë dhe në një popull, lejoj dhe përmbushi në veten e tij edhe përvojën e atëdhedashurisë.

Ai e ka dashur këtë atëdhe me të gjithë fuqinë e zemrës së Tij, sa nuk pushoi së bëri mirë mbi të gjithë bashkëkombasit me fuqinë dhe të vërtetën e Perëndisë, duke nxjer demonë, shëruar të sëmur, ngjallur të vdekur.

Prandaj dhe Krishti duke i ditur të gjitha përfundimet e nacionalismit hebre, që e mohuan dhe do vrisnin Zotin dhe Mbretin e tyre , vajton për kryeqytetin e Izraelit, Jerusalemin duke thënë: “Oh, sikur ti, pikërisht ti, të njihje të paktën në ditën tënde ato që janë te nevojshme për paqen tënde! Por tashti ato janë të fshehura për sytë e tu.Sepse përmbi ty do të vijnë ditë kur armiqtë e tu do të të qarkojnë me ledh, do të të rrethojnë dhe do të të zënë nga të gjitha anët.Dhe do të të rrëzojnë përtokë ty dhe bijtë e tu në ty; dhe s`do të lënë në ty gur mbi gur, sepse ti nuk e ke njohur kohën kur je vizituar.” ( Luka 17; 41 -44)

Zoti Jisu Krishti, nëpërmjet kryqëzimit dhe ngjalljes së Tij, krijoi në vetvete Adamin e ri. Dhe nëpërmjet tij do të krijohet një popull i ri të mbledhur nga të gjithë kombet ku të gjithë do të jenë të vëllazëruar dhe në paqe midis tyre.

Gjuhët e folura nga apostujt ishin e kundërta e gjuhëve të Babelit, sepse ato i ndan kombet, por tani gjuhët që thonin të vërtetën e Krishtit i bashkuan kombet nën Princin e paqes, Krishtin, ashtu siç thotë dhe apostulli i kombeve Pavli : “...ishit në atë kohë pa Krishtin, të huaj në qytetërinë e Izraelit dhe të huaj për besëlidhjen e premtimit, pa pasur shpresë dhe duke qënë pa Perëndi në botë. Por tani, në Krishtin Jezus, ju që dikur ishit larg, u afruat me anë të gjakut të Krishtit. Ai në fakt, është paqja jonë, ai që ka bërë nga të dy popujt një dhe ka shembur murin e ndarjes,duke e prishur armiqësinë në mishin e tij, ligjin e urdhërimeve të përftuar nga porosi, për të krijuar në vetvete nga dy një njeri të ri, duke bërë paqen,”( Efesianët: 2 ;12-15)

Dashuria për atdheun do të mbetet për ta gjithonë një detyrë si vazhdimësi e dashurisë familjare, për të kontribuar dhe për ta mbrojtur atë nga armiqtë e jashtëm.

Duke pasur këtë vision biblik për atdheun, të krishterët janë dhe duhet të jenë atdhedashës, shprehje kjo e dashurisë së tyre për Zotin, që ju dha një vend mbi këtë tokë për ta dhe njerëzit e tyre ,por kurrë ata nuk mund të jenë nacionalist për të mbivlerësuar kombin e tyre dhe përjashtuar kombet e tjera, sepse atëhere ata nuk mund të jenë të krishterë dhe pjesë e Kishës së Krishtit, që është një Kishë Kotholike në të gjithë botën, e cila i përqafon të gjithë njerëzit me dashurinë dhe të vërtetën e Krishtit ,pa dallim rrace, gjuhe dhe kombi, duke i bërë ata në kohë dhe vend një popull i ri Zotit, populli i krishter.