BESTYTNITË NJË MARRËZI, BLASFEMI DHE TALLJE DEMONIAKE !
November 20, 2025 at 7:24 pm,
No comments
Njeriu bashkëkohor i shkolluar mburret sot se po jeton në shekullin e dritës, të teknologjisë artificiale (AI) dhe të civilizimit modern; ai përpiqet të njohë dhe të zotërojë gjithësinë, universin, por ndërkohë është i nënshtruar nga besëtytnitë dhe frikërat e palogjikshme, të cilat janë të justifikueshme vetëm tek popujt e paqytetëruar dhe primitivë, injorantë, që nuk i njihnin ligjet e fenomeneve natyrore dhe natyrën e kafshëve e të sendeve.
Kuptimi i fjalës besëtytni në kontekstin përshkrues është një shprehje gjuhësore që vjen nga një ndjesi zakonisht përçmuese për besimet e një natyre të paarsyeshme dhe që mund të ndikojnë në veprimtarinë dhe sjelljen e përvetësuar të personave bestytë në jetën e tyre.
Prandaj, bestytnia është një besueshmëri e paarsyeshme se ngjarjet e së ardhmes ndikohen nga sjellje të veçanta ose nga fenomene natyrore, gjallesa apo sende, pa pasur ndonjë lidhje të vërtetë shkak-pasojë mes tyre. Shpesh, bestytnia lidhet me mangësinë e arsimimit laik dhe klasifikohet si injorancë apo marrëzi, si edhe me mungesën e mësimit fetar, nga e cila mund të lindin herezi ose blasfemi.
Bestytnia, për atë që pretendon se është “fetar”, është shpresëtari e sëmurë: largim nga besimi i vërtetë, një aliazh i besimit të vërtetë me mashtrimin, një përzierje e së vërtetës me elemente idhujtarie e magjie, të pakonceptueshme për të vërtetën hyjnore.
Bestytnitë, në fillim, janë shpikje të njeriut primitiv. Njeriu primitiv, për shkak të injorancës së tij për elementët e natyrës dhe nga frika prej tyre, shpiku shumë bestytni. Në fillim ato ishin të egra, madje makabre, sepse ata mendonin se po të hanin për së gjalli zemrat e kafshëve të vrara ose të pinin gjakun e tyre, do të merrnin fuqinë e tyre. Për shembull, tek Iliada tregohet miti i Akilit, i cili supozohej se hante mish luani për t’u bërë si luan.
Po ashtu, nga frika e fenomeneve natyrore, si rrufeja, bubullima, tërmetet apo zjarret, primitivët i shikonin këto si ndëshkime të zotave dhe gjenin forma të ndryshme për t’i marrë me të mira perënditë e zemëruara: me dhurata, sakrifica ose mënyra të tjera alternative për t’iu shmangur së keqes, në mënyrë që ajo të mos binte mbi njerëzit, por mbi objekte të tyre ose në vende të tjera. Kështu ka lindur edhe shprehja bestyte: “rëntë në gurë e në dru”.
Megjithëse këto frikëra dhe këto forma vetëmbrojtjeje të përdorura nga primitivët, me zhvillimin e dijes, janë të palogjikshme dhe joefikase, çuditërisht njerëzit, edhe pse të shkolluar, vazhdojnë të kenë frikëra, paranoja dhe mënyra “mbrojtjeje” nga e keqja. Pa u menduar fare, ata thonë fjalë ose bëjnë gjeste si primitivët, duke u bërë kështu bestytë të mirëfilltë të kohës moderne.
E gjithë kjo situatë, edhe pse duket marrëzi dhe qesharake, është edhe shumë serioze, sepse besëtytnia lidhet me magjinë, duke pasur të njëjtin parim si magjia homeopatike: “E ngjashmja vepron tek e ngjashmja”. Që nga lashtësia, njerëzit që vunë logjikën në punë e kundërshtuan bestytninë. Për shembull, Plutarku (shek. II pas Kr.), edhe pse nuk ishte i krishterë, thotë se bestytnitë janë “pasion që lind nga gënjeshtra”.
Ndërsa Ipoliti, autor i vjetër kishtar, thotë se “bestytnitë shkaktojnë më shumë të qeshura sesa kureshtje për t’i studiuar”.
Por më qartë kundër bestytnive ka folur Solomoni, njeriu më i urtë në botë. Ai thotë në Librin e Urtësisë: “Vërtet të pakuptimt prej natyre ishin të gjithë ata njerëz që nuk e njohën Perëndinë; nga njohja e të mirave që shihen nuk ia dolën ta kuptojnë Atë që është, që, duke parë veprat, nuk e njohën Mjeshtrin (Zotin). Por zjarrin, erën, ajrin e hollë, kupën qiellore, ujin ose dritëdhënësit e qiellit i mbajtën për zota, zotërues të botës.
Nëse, të mahnitur nga bukuria e tyre, i kanë mbajtur për hyjni, duhet ta dinë se sa më i mirë se ato është Zotëruesi i tyre: sepse i krijoi Ai që është, zanafilla dhe Autori i vetë bukurisë. Nëse i ka habitur fuqia dhe veprimtaria e tyre, duhet ta kuptojnë se sa më i fortë se ato është Ai që i krijoi: sepse prej madhërisë dhe bukurisë së krijesave mund të njihet me krahasim Krijuesi i tyre.
Por të tillët nuk meritojnë vetëm një qortim të lehtë: ndonëse gabojnë duke kërkuar Perëndinë, sepse dëshirojnë ta gjejnë, duke jetuar në mes të veprave të tij, mundohen t’i depërtojnë dhe i besojnë pamjes së jashtme, pasi sendet që shohin janë të bukura.
Por, mjerisht, as këta s’mund të arsyetohen: nëse qenë të aftë të shfaqin dijen deri aty sa të shqyrtojnë gjithësinë, si vallë nuk e patën më të lehtë të zbulonin Krijuesin e gjithçkaje? Por të mjerë janë ata, që shpresojnë në gjëra të vdekura dhe që i mbajnë për zota veprat e duarve të njerëzve: ar, argjend të punuar me mjeshtëri, figura kafshësh, gurë të pavlerë të gdhendur me dorë mjeshtërore” (Urtësia 13, 1–10).
Bestytnia nuk është vetëm një marrëzi njerëzore, por edhe një trill diabolik. Është Satani, “ati i gënjeshtrës” (Joani 8:44), që së bashku me demonët shpiku dhe i injektoi njeriut primitiv helmin e bestytnive; dhe edhe sot ia injekton njeriut modern, atij që nuk e vë mendjen në punë, me qëllim që t’i mbajë njerëzit të kapur nga frika dhe ankthi i fatkeqësive, duke mos i lejuar të besojnë në providencën hyjnore.
Kështu, njeriun e shndërron në një fatalist injorant. Prandaj bestytnia është një fyerje tragjike e dinjitetit njerëzor, i krijuar sipas ikonës së Perëndisë (Zanafilla 1:26).
Pikërisht për këtë arsye duhet të largohemi prej këtyre gjërave të kota me neveri, sepse ato jo vetëm na degradojnë si qenie mendore, por edhe na bëjnë armiq kundër Zotit dhe na sjellin dënim. Kështu, Apostull Palvi i’u drejtohet kombeve të pabesa duke thënë:
“Sepse zemërimi i Perëndisë zbulohet nga qielli për çdo pabesi dhe padrejtësi të njerëzve, që mbysin të vërtetën në padrejtësi, meqenëse ajo që mund të njihet prej Perëndisë është bërë e dukshme ndër ta, sepse Perëndia ua ka shfaqur atyre. Në fakt, cilësitë e tij të padukshme, fuqia e tij e përjetshme dhe hyjnia e tij, që nga krijimi i botës, duke qenë të dukshme nëpërmjet veprave të tij, shihen qartë, me qëllim që ata të jenë të pafalshëm. Sepse, megjithëse e njohën Perëndinë, nuk e lavdëruan as e falënderuan si Perëndi; përkundrazi, u bënë të pamend në arsyetimet e tyre dhe zemra e tyre pa gjykim u errësua. Duke e deklaruar veten të urtë, u bënë të marrë…e ndryshuan të vërtetën e Perëndisë në gënjeshtër dhe adhuruan e i shërbyen krijesës në vend të Krijuesit, që është i bekuar përjetë. Amin. Dhe, meqenëse nuk e quajtën të vlefshme ta njihnin Perëndinë, Perëndia i dorëzoi në një mendje të çoroditur, për të bërë gjëra të pahijshme” (Romakëve 1:18–25).
Kështu, le ta vëmë mendjen në punë dhe të çmontojmë disa nga këto bestytni që njerëzit vazhdojnë t’i besojnë dhe t’u frikësohen edhe sot.
Bestytnia për macen e zezë.
Macet janë kafshë shtëpiake që njerëzit e lashtë i kanë parë si të dobishme dhe fatsjellëse. Në Egjiptin e lashtë, edhe macet e zeza konsideroheshin shenja të perëndive dhe nderoheshin si të shenjta. Ato paraqiten shpesh në hieroglifet egjiptiane; për shembull, perëndesha Bastet shpesh paraqitej me fytyrë maceje të zezë, prandaj për egjiptianët ato sillnin fat dhe mbrojtje. Edhe romakët e lashtë besonin se macja e zezë sillte fat të mirë.
Por bestytnia negative për macen e zezë filloi kryesisht në Mesjetën Evropiane (shek. XII–XVII), periudhë në të cilën nisi lidhja e maceve të zeza me shtrigat, magjinë dhe demonët. Ngjyra e zezë filloi të shihej si simbol i së keqes dhe u trillua ideja se shtrigat mund të shndërroheshin në mace të zeza gjatë natës. Kjo bestytni u përhap fuqishëm në Evropë dhe më vonë në kolonitë amerikane (shek. XVI–XVII), ku macet e zeza konsideroheshin prova e “magjisë së zezë”, dhe kush mbante një mace të zezë shpesh akuzohej dhe dënohej si shtrigë, siç ndodhi, për shembull, në Salem gjatë “Gjuetisë së Shtrigave”.
Gjatë murtajës së zezë, në shekullin XIV, njerëzit fajësuan macet sikur ato ishin shkaktare të sëmundjes, ndërkohë që e vërteta ishte se murtaja përhapej nga brejtësit, kryesisht minjtë. Kështu lindi miti dhe bestytnia se macet e zeza sjellin ters, fatkeqësi, apo se të sjellin të keqen “po të dolën përpara”.
Edhe pas shekullit XVIII bestytnitë ndaj maceve filluan të zbuten, por fatkeqësisht ndaj maceve të zeza është kryer një lloj “gjenocidi” i padrejtë, sepse të shkretat janë akuzuar dhe vrarë si shkaktare të së keqes, madje edhe kur thjesht kalonin rastësisht në rrugë.
Ajo që të bën të qeshësh, por edhe të qash, është se edhe sot, megjithëse njerëzit janë të shkolluar, madje edhe me studime në universitete elitare të botës, kur shohin një mace të zezë rrugës, frikësohen, panikosen, ndalojnë e shikojnë nga do të kalojë macja; dhe nëse ajo u pret rrugën, kthehen pas dhe zgjedhin një rrugë tjetër.
Disa mund të thonë se “neve na ka ndodhur vërtet një fatkeqësi, p.sh. një aksident, pikërisht pasi na preu rrugën macja”. Si ta shpjegojmë këtë situatë?
Së pari, duhet ta pranojmë me logjikë se kur një mace kalon rrugën, ajo thjesht po shkon në punën e saj.
Së dyti, nëse na ndodh diçka e keqe pasi kemi parë një mace të zezë, kjo nuk ka aspak lidhje me macen, por me bestytninë tonë, frikën dhe komandën që i japim vetes.
Në këto raste ndodh ajo që në psikologji quhet “placebo i kundërt”: na ndodh ajo që kemi frikë, sepse vetë frika e ushqen pritshmërinë e së keqes.
Ose, nga ana shpirtërore, është vepra e “skenaristit të padukshëm”, djallit, i cili, kur sheh se ne pranojmë qoftë edhe pak bestytni e frikë të paarsyeshme, si ajo e maces së zezë dhe bëhemi fatalistë duke mohuar providencën hyjnore, atëherë merr leje nga Perëndia të hyjë në lojë brenda hapësirës së jetës sonë. Kështu mund të krijojë situata të vështira, p.sh. një aksident, dhe më pas të na ngulit në mendje idenë se “ishte macja e zezë që e solli këtë gjë”.
Kjo përvojë negative, megjithëse e palogjikshme, më pas shndërrohet në një fiksim dhe madje amplifikohet edhe nga tregimet e të tjerëve. Në këtë mënyrë futemi në rrethin vicioz të talljes demoniake; dhe po të na hapej perdeja e padukshme, do t’i shihnim demonët që na rrethojnë dhe na përqeshin me sarkazma diabolike.
Se sa e kotë është bestytnia e maces së zezë e tregon edhe fakti që në disa vende të botës ka koncepte krejt të ndryshme, madje pozitive, për macen e zezë, të konsideruara fatsjellëse. Jo vetëm egjiptianët dhe romakët e lashtë i nderonin, por edhe sot në Skoci macja e zezë shihet si sjellëse e fatit të mirë; besohet se kur hyn në shtëpi sjell begati dhe mirëqenie. Në Japoni, macja e zezë konsiderohet fatsjellëse për beqarët, sepse besohet se tërheq një partner të mirë.
Në Britaninë e Vjetër, t’i dhurosh një nuseje një mace të zezë shihet si shenjë që martesa do të jetë e lumtur.
Ndërsa në Gjermaninë e jugut, rëndësi ka drejtimi nga kalon macja: nëse kalon nga e majta në të djathtë besohet se sjell ters, por nëse kalon nga e djathta në të majtë konsiderohet shenjë e fatit të mirë!
Prandaj, duke vënë logjikën në punë, duhet të çlirohemi nga çdo bestytni, si ajo “e keqe”, ashtu edhe ajo “e mirë” që lidhet me macen e zezë. Ajo është thjesht një kafshë e zbutur nga njerëzit dhe tepër e dobishme për mbarëvajtjen e banesës, sidomos për largimin e brejtësve dhe zvarranikëve.
Nëse kemi besuar te bestytnitë dhe kemi rënë viktimë e tyre, atëherë si besimtarë është e drejtë t’i kërkojmë falje Zotit. Si të krishterë, një besim të tillë duhet ta rrëfejmë si mëkat blasfemie në Misterin e Pendim Rrëfimit, por edhe të ushtrojmë veten në praktikë që ta largojmë gradualisht këtë mendim.
Për shembull: nëse një mace e zezë na del përpara dhe ndiejmë menjëherë shigjetimin e mendimit se “është ters”, le të themi me besim, duke bërë shenjën e Kryqit: “Largohu prej meje, Satana”. Pastaj të vazhdojmë rrugën me besim te Zoti.
Duke vepruar kështu, do të vini re se tundimi, frika dhe bestytnia do të largohen.
Një mënyrë tjetër për të hequr bestytninë negative për macen e zezë, nëse keni mundësi, është të mbani dhe të ushqeni një mace të zezë, jo për fat, por për të treguar se ato janë thjeshtë kafshë të pafajshme dhe njerëzit nuk duhet t’i padrejtojnë, por të kujdesen për to, si dhe për gjithë krijesën që Zoti e ka vënë në shërbimin dhe kënaqësinë tonë.
Ky arsyetim, besim dhe përballje është edhe për të gjithë bestytnitë nga kafshët fatkeqe, që fatkeqësisht janë të pafundme në kultura apo edhe fe pagane, si p.sh. bufat, korbat, kukuvajkat, lakuriqët e natës, gjarpërinjtë, minjtë, merimangat, apo edhe fatmira si milingonat, bletët, nusepashkat, qentë, kuajt, elefantët, shqiponjat etj.
Por le të flasim edhe për ditët që njerëzit i kanë konsideruar fatkeqe, siç është cilësuar dita e martë. Në disa kultura, sidomos në Ballkan, e marta shihet si ditë tersi, dhe njerëzit përpiqen të mos nisin një punë të rëndësishme apo të organizojnë ndonjë event, si hapja e një rruge të re, nisja e ndërtimit, prerja e flokëve, nisja e udhëve të gjata, fejesa, martesa etj., sepse besohet se kjo ditë sjell fat të keq.
Pse është kjo bestytni?
Kjo nuk ka të bëjë me ditën e javës, që janë njësoj me çdo ditë tjetër të përcaktuar në kalendar, por me një kujtim të hidhur në Europën Lindore. Ka të bëjë me ditën kur ra nën sundimin osman perandoria 1000-vjeçare Bizantine. Kostandinopoli, kryeqyteti i Bizantit, u pushtua në ditën e martë, më 29 maj 1453, nga Sulltan Mehmeti II, i njohur si Mehmeti Pushtuesi.
Kjo e martë u quajt “E Marta e Zezë” dhe mbeti në traditën popullore si dita fatkeqe kur u pushtua Kostandinopoli.
Kuptohet, nuk ishte dita që sillte fat të keq, por mëkatet e bizantinëve, si herezia, blasfemia, kurveria dhe lakmia, bënë që providenca hyjnore të lejonte pushtimin e qytetit nga osmanët.
Ky pushtim, edhe pse dukej si fatkeqësi e “Martës së Zezë”, nga këndvështrimi hyjnor ishte një domosdoshmëri për mirë. Ai shpëtoi bizantinët nga herezia papike që rrezikonte orthodhoksinë dhe konservoi popujt orthodhoksë, duke i mbrojtur nga rënia pre e humanizmit që kishte nisur në Perëndim si një neopaganizëm, i cili më pas degradoi deri në ateizëm.
Pra, e marta nuk ka fare lidhje me bestytninë si një ditë e zezë apo fatkeqe. Përkundrazi, në kalendarin liturgjik të Kishës Orthodhokse, e marta është dita kur nderohet shenjtor i madh pas Hyjlindëses, Shën Joan Pagëzori.
Si mund të themi se kjo është ditë tersi dhe e zezë?
Kjo është jo vetëm marrëzi alogjike, sepse ditët janë thjesht një kohë e përsëritur, ditë e natë, sipas rrotullimit të Tokës rreth vetes, por kur ne i atribuojmë ditës frikë dhe bestytni, kjo është edhe blasfemi, sepse ngrihemi kundër Zotit, Krijuesit, që na jep kohën për pendim, korrigjim dhe për vepra të mira në Krishtin.
Gjithashtu, është një fyerje për shenjtorin e Perëndisë, Shën Joan Pagëzorin, i cili quhet edhe Shenjtor i Pendimit dhe ndërmjeton para Zotit që të na jepet kohë dhe mundësi për pendim, para se të vijë dita e fundit e jetës, që është edhe dita e gjykimit nga Zoti.
Nuk ka ditë as fatkeqe, si e marta apo e premtja, dhe as fatsjellëse, si e enjtja apo e diela. Ne i bëjmë ditët të mira ose të këqija, sipas mënyrës se si i përqafojmë dhe çfarë bëjmë në to.
Edhe kur në traditën popullore themi “e premtja e zezë”, kjo ka të bëjë me kujtimin e ditës kur u kryqëzua Krishti, qengji i Perëndisë që shlyen mëkatet e botës (Joani 1:29).
Kjo ditë nuk është fatkeqe, por një ditë kujtimi për mundimet e Krishtit në vendin tonë në kryq.( 1 Petro 2-24)
Prandaj, e premtja është edhe ditë e bekuar, por edhe ditë pendese dhe kreshmuese, dhe jo “e zezë” në kuptimin negativ.
Në literaturën kishtare në "Javën e Madhe:" të mundimeve të Krishtit , nuk quhet e "Premtja e zezë", por e "Premtja e Madhe".
Ditët si do që ti quajmë janë dhuratë e Zotit që kur u krijua dita e parë ( Znafilla 1-5) dhe prej sajë fillojë startin çdo ditë ,ne duhet të lavdërojmë Zotin çdo ditë, ashtu si thuhet nga psalmisti:
“Kjo është dita që Zoti ka bërë; le të gëzohemi dhe të ngazëllojmë në të.” (Psalmi 118:24)
Le të flasim tani edhe për bestytnitë tek objektet “fatkeqe”.
Një ndër më të përhapurat tek bestytnitë fatkeqe është pasqyra e thyer, ose këmba e majtë, ndërsa ato që sjellin fat të mirë lidhen me vargun e hudhrave ose patkojin.
Pasqyra e thyer është një bestytni e përhapur në të gjithë botën dhe lidhet me supersticionin e të lashtëve, sipas të cilit thyerja e pasqyrës sjell 7 vjet ters, sepse, sipas trillimeve pa bazë, ajo pasqyron shpirtin. Prandaj, thyerja e saj sjell fat të keq.
Grekët dhe Romakët pagan besonin se pasqyra nuk tregon vetëm fytyrën, por edhe shpirtin. Madje, për paganët, pasqyra e thyer sillte plasaritjen e shpirtit ose ndikonte në fatin e dikujt, dhe se fati do të ripërtërihej çdo 7 vjet. Prandaj, ata e groposnin ose e lanin me ujë të vluar për të pastruar fatin e keq, duke kryer lutje dhe rite kundër fatit të keq që vinte nga thyerja e pasqyrës.
Njerëzit, edhe pse e dinë se pasqyra, e krijuar nga njeriu, është thjeshtë një pllakë e hollë xhami e lyer pas me metal reflektues, përsëri besojnë se ajo ka fuqi mbinatyrore, madje se aty qëndron shpirti i njeriut.
Shkenca dhe teologjia na mësojnë se shpirti është jo material dhe nuk ka lidhje me asnjë objekt material, ku mund të burgoset ose ta pasqyrojë, përveç trupit njerëzor.
Kjo bestytni është e palogjikshme, sepse tersi tek njeriu nuk vjen nga thyerja e pasqyrës, por nga veprimet e gabuara që ai bën në jetë, ashtu si thuhet:
“Atë që ke bërë, do ta bëjnë, zemra mos të të dhëmbi.”
Një tjetër bestytni është këmba e majtë, e cila supozohet se sjell fat të keq në shtëpi, dhe prandaj thuhet se duhet të hysh me këmbën e djathtë, që sjell mbarësi.
Kjo është përsëri një marrëzi, sepse këmbët janë njësoj dhe kanë të njëjtin funksion, që trupi të qëndrojë drejt dhe të ecë aty ku e udhëheq mendja dhe dora.
Por çfarë do të themi për atë që është aksidentuar dhe ka vetëm këmbën e majtë? A nuk duhet të hyjë fare në shtëpi sepse supozohet se sjell tersi? Si mund të pranojmë që këmba e djathtë, që shkel në tokë si e majta, mund të sjellë bekim? Kjo lidhet me shprehjen popullore: “I ke bërë punët me këmbë” që do të thotë se ke bërë punë të pakujdesshme, të çrregullta ose ke prishur diçka.
Tani, le të vazhdojmë edhe me objektet fatsjellëse.
Patkoi i kalit shikohet si fatsjellëse dhe supozohet se largon syrin e keq.
Njerëzit besimtarë e shikojnë dhe e trajtojnë me respekt si objekt fatsjellës. Madje besojnë se, kur vendoset me majat lart si një kupë, sjell mbarësi, ndërsa kur vendoset me majat poshtë, shpërndan fat tek të gjithë ata që hyjnë në shtëpi.
Por kur ka nisur kjo bestytni?
Kjo bestytni nuk është e lashtë si ato të primitivëve, por ka nisur në shekullin e XI pas Krishtit. Pronarët e tokave, kur shpikën dhe vendosën patkoja te kuajt e tyre, vunë re për herë të parë se kafshët kishin më shumë fuqi sesa kur ishin vetëm me thundra; puna e tokës ishte më e thellë dhe të korrurat ishin më të shumta dhe më cilësore.
Kështu, nga njerëzit injorantë doli një bestytni e re: se patkoi, që sillte sukses dhe fitim te kuajt, është fatsjellës kur e gjen në rrugë!
Mendoni sa e pa logjikshme dhe sa çnderuese për dinjitetin njerëzor është që një njeri me mënd në kokë, madje edhe i shkolluar, të gjejë një patko kali në tokë, dmth një këpucë kali dhe ta marrë me ngazëllim, ta vendosë në qendër të shtëpisë, në biznese luksoze, në makina të markave të fundit, madje edhe poshtë jastëkut apo mbi trup.
Është sikur kali të gjente në rrugë këpucët tona të prishura dhe t’i vinte në qafë për fuqi dhe fat! Sa do qeshnim ne me atë! Por edhe sikur të qeshim me kalin, ai është një kafshë pa arsye, por sa për të qeshur, qesharake edhe për të qarë është kur shikon këta njerëz bestytës që besojnë tek patkoi i kalit dhe e varin atë në qafë; ata janë kthyer më pa logjik se një kafshë.
Lë të përmendim edhe një tjetër bestytni fatsjellëse si : hudhërat.
Njerëzit primitiv i mbanin hurdhrat si fatsjellëse ose për të ruajtur nga syri i keq, sepse besonin se ato mbronin nga energjia negative, duke mos lejuar që ajo të hynte në shtëpi, tek vetja ose tek objektet e tyre. Kështu besojnë edhe disa njerëz modernë dhe të injorantë sot.
Të pretendosh se një perim i tharë si hudhra ka fuqi mbinatyrore jo vetëm nuk është shkencore, por është marëzi. Kur disa njerëz, që nuk i konsumojnë hudhrat sepse u vjen erë goja, por janë gati t’i mbajnë në xhep, t’i varin në shtëpitë dhe bizneset e tyre si mbrojtëse, këtej i neverisin, këtej i nderojnë si fatsjellëse, mendo çfarë injorance tregon kjo!
Vargu i një hudhre tek dera e një vile luksoze ku pretendojnë se rrinë VIP-at, apo tek një biznes që shet teknologji dixhitale, ose tek makina më të sofistikuara teknologjike, ka të vënë hudhra tek pasqyra. Akoma më keq, tek palltoja firmato e një zonjë apo zotrie që mburet se është moderne dhe kontemporane, kur në brendësi është primitive, plotë bestytni.
Çfarë paradoksi! Këtu jemi primitivë me hudhrat, këtej shfaqemi të emancipuar, të shkolluar, anvangard njerëzorë që po konkurrojmë me “alienët” për nga teknologjia.
E sa të tjera bestytni ka që nuk do na dilnin rreshta për t’i numëruar, si p.sh.: “Bën zhurmë veshi, dridhet syri? Diçka e keqe do të ndodhë! Më kruhet hunda, do zihem me dikë! Të kruhet dora, do japësh para!”, etj. Si këto marrëzira e të tjera pa fund, që e bëjnë jetën tonë një tragjedi-komedi.
Të gjitha këto bestytni tregojnë se njerëzit që janë të robëruar nga to janë robër të injorancës së tyre dhe fatalistë të mbushur me frikë, ashtu si thotë edhe psalmisti (Psalmi 13:5). Por këta kanë edhe probleme të mëdha shpirtërore, sepse janë të tallur dhe të kapur nga demonët, ashtu si thotë Shën Nikodhim i Malit të Shenjtë: “Ashtu siç gëzohet ujku me stuhinë e borës, kështu gëzohet edhe Satani kur e bën njeriun të vuajë " nga frika e bestytnisë.
Bestytni të çdo lloji forme janë grepat e ndyra të djallit, që jo vetëm i gënjen njerëzit, por edhe i kap si peshq budallenj në grepat e tyre, për t’i pjekur pastaj në zjarret e ferrit bashkë me mëkatëtarët e papenduar, ashtu si na tregon dhe fjala e Zotit tek Zbulesa.
“Kurse për frikacakët dhe të pabesët, dhe të neveritshmit dhe vrasësit, dhe kurvëruesit, dhe magjistarët, dhe idhujtarët, dhe gjithë gënjeshtarët, pjesa e tyre do të jetë në liqenin që digjet me zjarr dhe squfur, që është vdekja e dytë” (Zbulesa 21:8).
Prandaj Zoti u thotë besimtarëve të vërtetë: “Dilni nga mesi i tyre dhe ndahuni prej tyre, thotë Zoti, dhe mos prekni asgjë të ndyrë, dhe unë do t’ju pranoj, dhe do të jem si një Atë për ju, dhe ju do të jeni për mua si bijtë e bijat, thotë Zoti i Plotfuqishëm” (2 Korintasve 6:17-18).
Miron Çako katekist në KOASH