KË DUHET TË DËGJOJMË – PROFETËT E ZOTIT APO KONSPIRACIONISTËT E BOTËS?!

November 7, 2025 at 2:49 pm, No comments

Nga Katekisti: Miron Çako

Gjithmonë njerëzit janë shqetësuar për të ardhmen në të sotmen, sidomos kur ajo duket e pasigurt për të nesërmen.

Problemi qëndron se njerëzit, në vetvete, si qenie të krijuara, janë të kufizuar në kohë dhe hapësirë dhe ata, sado që të përpiqen me intuitë, arsyetim, rite apo edhe me zbulime e fakte njerëzore, nga vetë vetja kurrë nuk mund ta zbulojnë tërësisht të ardhmen dhe rjedhën e ngjarjeve për të nesërmen .

Pse?

Sepse të ardhmen e di plotësisht vetëm Krijuesi i kohës dhe hapësirës, Zoti i historisë.

Zoti, Perëndi, duke qenë përtej kohës dhe hapësirës së krijuar si Transhendent, por edhe brenda tyre si Imanent, e shikon botën dhe vepron në të në dy rrafshe që nuk ngatrohen mes tyre.

E para: Ai, duke qenë përtej kohës dhe hapësirës, i pakufizuar në ekzistencën, në gjëndjen pa kohë të Zotit, ngjarjet ndodhin “tani”, prandaj vetëm Zoti mund të na zbulojë të ardhmen përpara se ajo të ndodhë, me të gjitha rrjedhjet e ngjarjeve, sepse ato tashmë janë të kryera përpara Tij.

E dyta: Ai, si i kudondodhur dhe brenda kohës e hapësirës me praninë e Tij Hyjnore me omniprezencën , ecën përkra me njerëzit dhe krijesën dhe ndikon dhe ndërhyn në të gjitha ngjarjet dhe situatat për t’i ndryshuar ato në interes të mirë për njerëzimin dhe botës sipas gjithëdijes së përsosur dhe vullnetit të pagabueshëm.

Ashtu si nëpërmjet Profetit Isaia Zoti Perëndi dëshmon për Gjithëditurinë e Tij:

"Kujtohuni për gjërat e tejshkuara, se unë jam Perëndia e tjetër s'ka, unë jam Perëndia e të ngjashëm me mua s'ka.Që nga fillimi e paralajmëroj të ardhmen, qëmoti, ngjarjet që s'kanë ndodhur ende. Ju them se qëllimi im do të përmbushet e gjithë dëshirat e mia do të plotësohen." (Isaia 46:9-10)

Këtë njohuri hyjnore për të ardhmen, Perëndia i gjithëdijshëm ua zbulon edhe krijesave mendore, si fuqirat shpirtërore (engjëjt), por edhe njerëzve (profetëve).

Si terminologji, fjala profet vjen nga greqishtja προφήτης (pro – “para” dhe phēmi – “tregoj”); pra, profeti në konceptin fillestar është dikush që përcjell mesazhe hyjnore te njerëzit, duke përfshirë herë pas here edhe parashikimin e ngjarjeve të ardhshme, por profeti nuk është vetëm një parashikues i rëndomtë si një fallxhor, por është edhe “zëdhënës i Perëndisë”, i mesazheve hyjnore për bekim, qortim dhe korrigjim pra, një “gojë e Zotit” dhe një “avokat” i njerëzve para Zotit.

Prandaj, në hebraisht fjala (nāvî), që do të thotë “zëdhënës”, përkthehet si profet, sepse Zoti ka vendosur fjalët e Tij në gojën e profetit, dhe kështu ai bëhet goja e Zotit. Ashtu siç thuhet në Ligjin e Përtërirë (18:17-19)

Dhe Zoti më tha: “Atë që thanë, është mirë; unë do të nxjerr për ta një profet nga gjiri i vëllezërve të tyre dhe do të vë në gojën e tij fjalët e mia, dhe ai do t’u thotë atyre të gjitha ato që unë do t’i urdhëroj. Dhe do të ndodhë që, nëse dikush nuk i dëgjon fjalët e mia që ai thotë në emrin tim, unë do t’i kërkoj llogari.”

“Kurse ai që profetizon, u flet njerëzve për ndërtim, për nxitje e përdëllim” (1 Korintasve 14:3)

Hiri i profecisë iu dha njerëzve të zgjedhur të popullit të Izraelit, ashtu siç e cilëson edhe Apostulli Pjetër:

“Duke ditur së pari këtë: që asnjë profeci e Shkrimit nuk është objekt i interpretimeve të veçanta. Sepse asnjë profeci nuk ka ardhur nga vullneti i njeriut, por njerëzit e shenjtë të Perëndisë kanë folur, të shtyrë nga Fryma e Shenjtë.” (2 Pjetrit 1:20–21)

Por ky hir u dha sipas ekonomisë hyjnore edhe disa paganëve të përzgjedhur, që cilësohen si sibilat, orakujt , apo profetët e paganëve, të cilët Perëndia i përdori edhe pa dijeninë e tyre, si kandile të zbehta për të ndriçuar errësirën pagane ose si gjurmë të Logosit në historinë e popujve, që, sipas planit të Perëndisë, të gjithë popujt të gjenin shpëtim në Mesian (Krishtin) kur Ai të vinte në tokë.

Kështu, të gjitha profecitë dhe profetët e mëdhenj e të vegjël të Dhiatës së Vjetër dhe madje edhe ata të paganëve, gjetën përmbushje të përsosur në ardhjen historike të Birit dhe Fjalës së Perëndisë, të bërë njeri në personin e Jisu Krishtit.

Kjo vërtetoi se çfarë profetizuan profetët para Krishtit ishin “Zbulesa Hyjnore” dhe jo thjesht parashikime njerëzore.

Ashtu siç thotë Apostulli i kombeve, Shën Pavli:

“Në të shkuarën, Perëndia u ka folur etërve tanë shpeshherë dhe në mënyra të ndryshme nëpërmjet profetëve, ndërsa këto kohët e fundit na foli nëpërmjet Birit. Nëpërmjet Tij, Perëndia ka krijuar gjithësinë dhe Atë e ka caktuar trashëgimtar të gjithçkaje.” (Hebrenjve 1:1–2)

Krishti tashmë përmbushi të gjitha profecitë në Vetveten e Tij, ashtu si Ai, i ngjallur prej së vdekurish, i qorton dishepujt për mosbesimin e tyre tek profetësitë biblike që flisnin qartë për, kryqëzimin, vdekjen dhe ngjalljen dhe triumfi i Tij mbi djallin, mëkatin dhe vdekjen në botë:

“Atëherë ai u tha atyre: O të pamend dhe zemërngathët për të besuar gjithçka që kanë thënë profetët! A nuk duhej që Krishti të vuante gjëra të tilla që të hynte kështu në Lavdinë e Tij?” Dhe duke zënë fill nga Moisiu dhe nga gjithë profetët, ai u shpjegoi atyre në të gjitha Shkrimet gjërat që i takonin Atij.” (Luka 24:25–27)

Vetë Krishti, si Biri dhe Fjala e Perëndisë, si Transhendent përmbi botën dhe si Imanent brenda në botë, ka profetizuar për ngarjet deri në fundin e botës dhe për fillimin e një bote tjetër, të një qielli të ri dhe një toke të re (Zbulesa 21:1). Të gjitha këto gjenden tek Ungjijt sinoptikë (të ngjashëm) dhe në mënyrë më të detajuar në librin profetik dhe eskatologjik të “Zbulesës”, që fillon me këtë fjalë hyjnore si prolog:

“Zbulesa e Jezu Krishtit, që Perëndia ia dha për t’u treguar shërbëtorëve të tij gjërat që duhet të ndodhin për së shpejti, dhe e bëri të ditur, duke ia dërguar nëpërmjet engjëllit të tij shërbëtorit të vet Joan, i cili dëshmoi fjalën e Perëndisë dhe dëshminë e Jisu Krishtit, dhe të gjitha gjërat që pa. Lum ai që lexon dhe lum ata që dëgjojnë fjalët e kësaj profecie dhe që ruajnë ato që janë shkruar në të, sepse koha është afër.” (Zbulesa 1:1–3)

Dhe përfundon, pas 22 kapitujsh, me këto fjalë si epilog:

“Unë i deklaroj kujtdo që dëgjon fjalët e profecisë së këtij libri, se nëse ndokush do t’i shtojë këtyre gjërave, Perëndia do të dërgojë mbi të plagët e përshkruara në këtë libër. Dhe nëse dikush heq nga fjalët e librit të kësaj profecie, Perëndia do t’i heqë pjesën e tij nga libri i jetës, nga qyteti i shenjtë dhe nga gjërat që janë përshkruar në këtë libër. Ai që dëshmon për këto gjëra thotë: Po, unë vij shpejt. Amen. Po, eja, Zoti Jisu. Hiri i Zotit Jezu Krisht qoftë me ju të gjithë. Amen.” (Zbulesa 22:18–21)

Edhe pse profetët para Krishtit dhe vetë Zoti Jisu Krishti na profetizuan të gjitha deri në fund të kohës, përsëri “hiri i profecisë” nuk është larguar nga Kisha si Trupi i Krishtit dhe Ai është Kreu i saj( Efesianët 1- 22-23), prandaj edhe Apostulli Pavli e rendit profecinë si hir në veprim:

“Edhe ju jeni trupi i Krishtit, edhe gjymtyrë të veçanta. Edhe Perëndia vuri disa në kishë, së pari apostuj, së dyti profetë, së treti mësues, pastaj ata që bëjnë mrekulli, pastaj ata që kanë dhunti shërimesh, ndihmëtarë, kujdestarë, ata që kanë larmi gjuhësh. A mos janë të gjithë apostuj? A mos janë të gjithë profetë? A mos janë të gjithë mësues? A mos bëjnë çudira të gjithë? A mos kanë të gjithë dhunti shërimesh? A mos flasin gjuhëra të gjithë? A mos përkthejnë të gjithë?” (1 Korintasve 12:27-31)

Tek libri (Veprat e Apostujeve) na flitet për këtë hir të Shpirtit të Shenjtë që u jepej neofitëve ( të sapopagëzuarve): “Dhe, kur Pali vuri duart mbi ta, Fryma e Shenjtë zbriti mbi ta dhe ata folën në gjuhë të tjera dhe profetizuan.” (Veprat e Apostujve 19:6)

“Por në kishën e Antiokisë ishin profetë dhe mësues: Barnaba, Simeoni, i quajtur Niger, Luci nga Kireneas, Manaeni” (Veprat e Apostujve 13:1)… “Dhe Juda e Sila, që ishin edhe ata profetë, me shumë fjalë i nxitën vëllezërit dhe i forcuan” (Veprat e Apostujve 15:32).

Si shikohet profeti në Kishën Katolike Apostolike Orthodhokse

Për Kishën Katolike Apostolike Orthodhokse, profeti është një person besimtar i spikatur, i mbushur me lutje, përulësi, pendesë dhe dashuri dhe Krishti për meritat e tij në shërbim të popullit të Zotit, i jep “hirin profetik”, që i ndriçuar nga Fryma e Shenjtë të flasë me zbulesë ose frymëzim, jo nga mendimet e veta, por nga ato që i jepen prej Zotit për të mirën e kishës dhe botës.

Ashtu siç këshillojnë edhe shenjtorët:

“Profeti nuk flet asgjë nga vetja, por vetëm atë që i frymëzon Fryma e Shenjtë.” – (Shën Joan Gojarti)

“Ai që e ka pastruar zemrën, sheh me dritën e Zotit dhe nuk gabon në fjalën e tij.” (Shën Isak Siriani)

Karakteristika e një profeti, ose e atij me hir profetik hyjnor, është se ai është patjetër i bashkuar me Krishtin nëpërmjet besimit orthodhoks dhe Mistereve të Kishës. Ai flet të vërtetën me paqe dhe dashuri, pa esteri , frikë, pa mburrje dhe pa imponim. Ai e udhëzon njeriun drejt pendimit dhe shpresës në Krishtin, dhe gjithmonë e shikon historinë nën kujdesin e Providencës Hyjnore, sepse fjalën e fundit e ka Perëndia.

Duhet të dime se në katekizmin orthodhoks çështja e eskatologjisë apo e profecisë nuk është fokusi qëndror, sepse është e kotë nëse ne nuk njohim bazën e besimit tonë orthodhoks shpëtimin në Krishtin me doktrinën dhe misteret e Kishës, me ndërmjtimin e Tërëshenjtës, shenjtorëve dhe nëse nuk përpiqemi të jetojmë jetën mistike/asketike të Kishës, duke e zbatuar kështu besimin tonë në praktikë, ndryshe nqs ne vetëm bëjmë rolin e profetit dhe nuk bëjmë punët e Zotit atëhere kemi një besim diabolik , ashtu si thotë edhe Apostull shën Jokovi : “ Ti beson se ka vetëm një Perëndi. Mirë bën; edhe demonët besojnë dhe dridhen. Po, a dëshiron të kuptosh, o njeri i kotë, se besimi pa vepra është i vdekur?”( Jakovi 2;19-20)

Madje edhe kur profetizojmë me të vërtetë të ndikuar nga Shpirti i Shenjtë por nuk jetojmë sipas porosive të Zotit Jisu Krisht ne jemi përsëri dhe dënohemi si armiq të Krishtit ashtu si edhe Kajfa profetizojë si kryepriftë, por ai mbeti armiku i Zotit: “Edhe një nga ata, Kaiafa, që ishte kryeprift i atij viti, u tha atyre: Ju nuk dini asgjë. As nuk mendoni se është mirë për ne të vdesë një njeri për popullin, edhe të mos humbasë gjithë kombi.Edhe këtë nuk e tha prej vetes së tij, po duke qenë kryeprift i atij viti, profetizoi se Jisui kishte për të vdekur për kombin. Edhe jo për kombin vetëm, po edhe që të mbledhë në një bijtë e shpërndarë të Perëndisë. Që atë ditë pra morën vendim në këshillë që ta vrasin.” ( Joani 11;49-53)

Madje Zoti Jisu Krisht e thotë qartë si Gjykatës : “Jo çdo njeri që më thotë: "Zot, Zot" do të hyjë në mbretërinë e qiejve; por do të hyjë ai që kryen vullnetin e Atit tim që është në qiej. Shumë do të më thonë atë ditë: "O Zot, o Zot, a nuk profetizuam ne në emrin tënd, a nuk i dëbuam demonët në emrin tënd, a nuk kemi bërë shumë vepra të fuqishme në emrin tënd?". Dhe atëherë unë do t'u sqaroj atyre: "Unë s'ju kam njohur kurrë; largohuni nga unë, ju të gjithë, që keni bërë paudhësi". (Mateu 7:21-23)

Por, nga ana tjetër, profecitë nuk duhet shpërfillur. Sepse po të ishte ashtu, Perëndia nuk do t’i kishte zbuluar ato gjatë shekujve, prej gojës së shenjtorëve të ndryshëm, të cilëve u kishte dhënë dhuntinë e profecisë. Nga dashuria, Zoti na i zbulon këto gjëra që të jemi të zgjuar, të paralajmëruar, të përgatitur dhe që të ndihmojmë edhe të tjerët, ashtu si Apostull Pavli na shkruan “Mos i përbuzni profecitë” (1 Thesalonikasve 5:20).

Shën Porfiri ka thënë edhe diçka të mistershme :

“Profecitë na janë dhënë nga Shpirti i Shenjtë me shpresën që të mos përmbushen domethënë, Perëndia preferon ta bëjë profetin e vet skandal talljeje, në mënyrë që njerëzit të pendohen dhe të mos përmbushet profecia, për hir të dashurisë së Tij ndaj njerëzimit.”

Ashtu si ndolli me Profetin Jona që edhe pse i detyruar nga Zoti profetizojë për shkatërimin e Ninivës për 40 ditë ( Jona 3-4), përsëri Zoti nuk e shkatëroj ninivitët se ata u penduan dhe agjëruan si njerëzit edhe kafshët ( Jona 3;6-9) dhe : “ Kur Perëndia pa atë që bënin, domethënë që po ktheheshin nga rruga e tyre e keqe, Perëndia u pendua për të keqen që kishte thënë se do t'u bënte dhe nuk e bëri”( Jona 3-10): “Por kjo nuk i pëlqeu aspak Jonas, i cili u zemërua. Kështu ai iu lut Zotit, duke thënë: "Ah, o Zot, a nuk ishte vallë kjo që unë thoja kur isha akoma në vendin tim? Prandaj ika në fillim në Tarshish, sepse e dija që je një Perëndi i mëshirshëm dhe plot dhembshuri, i ngadalshëm në zemërim dhe me shumë dashamirësi, dhe që pendohesh për të keqen e hakërruar.Tani, pra, o Zot, të lutem, ma hiq jetën, sepse për mua është më mirë të vdes se sa të rroj". ( Jona 4;1-3)

Prandaj edhe Perëndia me anën e profetëve, shenjtorëve në Kishën Apostolike e përdorë hirin e profetësisë dhe profetësinë që të nxisi njerëzit jo në kureshtjen , apo dëshpërimin , por në frikën e gjykimit të Perëndisë, në pendim dhe korigjim, se : “Ku ta dish në ktheftë Perëndia, në u pendoftë dhe lëntë mënjanë zemërimin e tij të zjarrtë, dhe kështu ne nuk vdesim" ( Jona 3-9).

“Kjo është arsyeja pse ne jemi të përfshirë në këtë përpjekje profetologjike për të shkaktuar lindjen e pendimit, dhimbjes dhe frikës së Perëndisë. Lavdi Perëndisë, duket se diçka është arritur. Unë shpresoj dhe besoj në skenarin e dytë, sepse ka klerikë e laikë që luten e pendohen.A duhet të ketë një fushatë shpirtërore lutjeje, pendimi dhe kreshmimi që do t’u kundërvihet ngjarjeve të ardhshme?” (Mitropoliti Neofit)

Kush janë profetët e rremë dhe konspiracionistët fetar

Një nga gjërat më të rrezikshme në historinë e shpëtimit të njeriut ka qenë gjithmonë shfaqja e “profetëve të rremë”, të cilët, në vend që të flasin nën frymëzimin e Frymës së Shenjtë, flasin nga vetja e tyre ose të shtyrë nga frymë mashtruese.

Që në Dhiatën e Vjetër, Zoti paralajmëron popullin e Tij për ta:” Por profeti që pretendon të thotë në emrin tim një gjë për të cilën unë e kam urdhëruar ta thotë ose që flet në emër të perëndive të tjera, ai profet do të vritet".Dhe në se ti thua në zemrën tënde: "Si do të bëjmë për të dalluar fjalën që Zoti nuk ka thënë?".Kur profeti flet në emër të Zotit dhe kjo gjë nuk ndodh dhe nuk realizohet, kemi të bëjmë me një gjë që Zoti nuk e ka thënë; e ka thënë profeti me mendjemadhësi; mos ki frikë prej tij".“ (Ligji i Përtërirë 18:20–22)

Fatekqësisht ka pasur edhe do ketë deri në fund profetë të remë, Krishti paralajmëroi: “Kini kujdes nga profetët e rremë që vijnë tek ju me rroba deleje, por përbrenda janë ujqër grabitqarë” (Mateu 7:15) dhe Apostull Jaoni tërheq vëmëndje : “Shumë të dashur, mos i besoni çdo fryme, por provoni shpirtrat nëse janë nga Zoti: sepse shumë profetë të remë janë në botë” (1 Joanit 4:1).

Këta profetë të remë janë cilësuar si njerëz me doktrinë edhe mësimë jo autentike, por të gënjeshtërt, këta quhen heretikë , por edhe ata me zbulesa gënjeshtare dhe këta quhen mashtrues , ose me gjuhën e sotme konspoiracionistë fetar.

Këta njerëz fusin dyshimin tek vetja në fillim dhe pastaj tek ata që i dëgjojnë sepse sipas tyre :“Kisha ose feja e vërtetë është e manipuluar, e tradhtuar ose e fshehtë,” dhe se “diku tjetër” ekziston e vërteta që: “nuk na thuhet”.

Ata humbasin besimin te Fryma e Shenjtë që udhëheq Kishën dhe e zëvendëson atë me një frymë dyshuese dhe teori konspirative të “fshehta”. Ata thonë se: “Kisha e rreme po ju mashtron, unë kam të vërtetën e fshehtë.”

Etërit e shenjtë e quajnë këtë gjendje “përdhunim i besimit” sepse njeriu nuk i dorëzohet më besnikërisht Perëndisë, por përpiqet ta “zbulojë” me mendjen e vet të erësuar. Kjo tendencë jo orthodhokse u shfaq që në fillimet e krishtrimin paleokristian dhe Etërit e Kishës e demaskojnë këtë përqasje amorale shpirtërore.

“Heretikët thonë se kanë njohuri të fshehta, se e vërteta nuk u është dhënë të gjithëve, por vetëm pak të zgjedhurve. Kështu ata e ndajnë Trupin e Krishtit.” Shën Irineu i Lionit (shek. II)

Këta heretikë ose konspiracionistë fetar harrojnë një të vërtetë të madhe se edhe pse Kisha si institucion ka brenda saj element njerëzor të dobët, të paditur apo të korruptueshëm ajo në mënyrë mistike është Trupi i Kishtit ( Efesianëve 1-22) “shtylla dhe mbështetja e së vërtetës”(1Timotheut 3-15) prandaj është e pagabushme edhe e pacënushme: “dhe dyert e ferrit s’do të ngadhënjejnë kundër saj!” ( Mateu 16: 18)

Prandaj kur mendojmë se kisha është thjeshtë njerëzore dhe jo hyjnore atëhere kjo është rrënja e çdo konspiracioni fetar.

Etërit e Shenjtë dëshmojnë se: “Kisha është e persekutuar, por kurrë e mposhtur,e akuzuar, por e pafajshme, e përbuzur, por e shenjtë. Ata që mendojnë se e kanë më mirë jashtë saj, bien në errësirë.” (Shën Athanasi i Madh)

Shën Pais Agjoriti thotë: “Mos shih djallëzi në Kishë, por forco besimin tënd në Krishtin që e udhëheq Kishën.”

Prandaj konspiracioni fetar apo profeci dhe dije apokrife (e fshehtë), është kategorikisht i ndaluar dhe i anatematizuar në Kishën Apostolike ashtu si Apostull Pavli kërcënon me mallkim:

“Por, edhe sikur ne ose një engjëll i qiellit t'ju predikonte një ungjill të ndryshëm nga ai që ju kemi predikuar, qoftë i mallkuar.” (Galatasve 1:8)

Edhe vetë Krishti paralajmëron në mënyrë të qartë për këtë rrezik:

“Kujdes nga profetët e rremë, që vijnë tek ju me petkun e deleve, por brenda janë ujqër e grabitqarë. Nga frytet e tyre do t’i njihni.” (Mateu 7:15–16)

Ajo që ju kërkohet besimtarëve orthodhoks klerik dhe laik është një mëndje e përulur edhe të pranojnë me bindje zbulesat hyjnore dhe profecitë që i janë besuar Kishës nga Krishti dhe shenjtorët , ndryshe kur kërkojnë të hulumtojmë përtej mundësive dhe kufijve që janë jashtë Kishës Apostolike Katholike Orthodhokse dhe dokrinës kishtare, aty lind gënjeshtra dhe konspiracioni fetar, sepse jo vetëm mëndja njerzore e ka të pamundur të zbulojë të vërtetën e plotë e fshehur në misterin hyjnor , por edhe kur është ky kërkim për dije profetike me pasion egoistë që të shohin përtej dritës hyjnore, dmth dijes prej së larti që na është toleruar sipas hirit të shohim sa mundemi dhe na duhet , në këtë lojë dhe qorsokak futet edhe djalli që është cilësuar babai i gënjeshtrës ( Joani 8-44) , prandaj heretikët edhe konspiracionistët fetar janë me dashje pa dshje të krishtërë dhe profetë të remë, dhe mashtues të mashtruar, ashtu si Krishti paralajmëron :

“ Sepse do të ngrihen të krishtërë të rremë dhe profetë të rremë, dhe do të bëjnë shenja të mëdha dhe mrekulli aq sa t’i mashtrojnë, në mundet, edhe të zgjedhurit. Ja, unë ju paralajmërova. (Mateu 24:24-27)

Prandaj shenjtorët na këshillojnë për këtë tundim që na rezikon të gjithë:

“Mos kërko të zbulosh me mendjen tënde gjërat që Zoti ka ruajtur në mister. Sepse aty ku mungon përulësia, lind gënjeshtra.” (Shën Grigor Teologu)

Etërit e shohin “kuriozitetin fetar” dëshirën për të ditur më shumë se ç’ka zbuluar Zoti dhe shenjtorët e tij si rrezik shpirtëror që çon në konspiracione e herezi një mashtrim i trashëguar nga heretikët e vjetër.

Shën Paisios i Malit të Shenjtë na thotë se :“ Ka shumë njerëz që i frikësohen më shumë planeve të botës, sesa mëkatit të tyre. Harrojnë se Zoti sundon historinë. Djalli do të dojë të na frikësojë me çdo mënyrë, që të humbasim besimin në Providencën Hyjnore.”

Por le të sqarojmë edhe konspiracionin laik .

Fjala “konspiracion” vjen nga latinishtja “conspiratio”, që rrjedh nga folja “conspirare”, e cila do të thotë “të marrësh frymë bashkë” Fillimisht kishte një kuptim neutral ose madje pozitiv, që nënkuptonte dakordësinë apo bashkëveprimin e njerëzve në harmoni. Rreth mesit të shekullit të 14-të, ajo filloi të përdorej me kuptimin “planifikimin të një veprimi të keq apo të paligjshëm”.

Kurse shprehja specifike “teori konspirative” u shfaq në mesin e shekullit të 19-të dhe përdorej në mënyrë përshkruese, pa ngarkesë negative, për të nënkuptuar një hipotezë të mundshme mbi ekzistencën e një konspiracioni, veçanërisht në kontekste ligjore.Ndërsa kuptimi modern, me kontekst negative, i shprehjes “teori konspirative”, që nënkupton një besim irracional ose të pabazuar në ekzistencën e grupeve të fshehta, të fuqishme dhe të liga, u shfaq dhe u përhap gjerësisht në mesin e shekullit të 20-të.

Në shekullin e XIX kur teoritë evulocioniste dhe ateiste tronditën opinionin publik për krijimin teistë sipas Biblës ( Zanafilla 1;1-31)dhe njerëzit vunë në dyshim të vërtetën hyjnore që përhapën në botë nga apostujt e Krishtit që në shekullin e parë, ashtu si Ai i urdhërojë : “Shkoni, pra, dhe bëni dishepuj nga të gjithë popujt duke i pagëzuar në emër të Atit e të Birit e të Frymës së Shenjtë: dhe duke i mësuar të zbatojnë të gjitha gjërat që unë ju kam urdhëruar. Dhe ja, unë jam me ju gjithë ditët, deri në mbarim të botës. Amen''. (Mateu 18-20), filluan në këtë kohë të shfaqen edhe konspiraciostët laik.

Kështu me kapërcimin e gardheve mbi të vërtetën e zbuluar nga Zoti edhe Kisha sot në shekullin XXI, përhapja e teorive konspirative është bërë një fenomen global si një epidemi që përhapet në çdo skutë të globit nga rrjetet sociale, dixhitale.

Konspiracioni si fenomen psikologjik edhe social, gjen terren në fatkeqësitë, si në krizat, epidemitë , luftërat por edhe në zhvillimin i teknologjisë, sepse njeriu ka frikë për të ardhmen dhe nga frika fillon edhe dyshimi, fantazia duke krijuar kushtet e pershtashme për konsipiracionizëm.

Asgjë nuk mund të krijohet nga hiçi, edhe një konspiuracionizëm , ka një bazë të vërtetë, por nuk është e gjithë e vërteta , por gjysma të vërteta dhe kjo e bënë më të vështirë situatën , sepse kur miksohen fakte të vërteta me hamendësi ose trillimi të gënjeshtra është e vështirë pastaj për ti çmontuar dhe ndarë nga njëra tjetra.

Prandaj konspiracionistët kanë një të përbashkët me heretikët edhe profetët e rremë sepse ata, përzgjedhin atë që duan dhe nga e vërteta religjoze apo shoqërore, dhe kështu përfundojnë në gënjeshtër. Kjo është arsyeja që edhe kur flasin për Zotin apo për religjonin ata kanë në mëndje edhe projektojnë tek të tjerët një “zot” të tyre dhe një fe të re ,e gjitha kjo ngjan me një surogacion (zëvëndësim) i gabuar i Zotit dhe religjionit.

Konspiracionisti ashtu si heretiku edhe profeti i remë , sepse është njeri që flet jo nga drita hyjnore që ndriçon çdo gjë edhe e bënë dritë, sepse : “të gjitha gjërat, kur dalin në dritë, bëhen të dukshme, sepse çdo gjë që shfaqet është dritë” (Efesianëve 5:11–13) dhe kjo të bënë ta thuash të vërtetë pa frikë dhe ta përballos të keqen me shpresë , por ata duke qëndruar në gjysëm errësira, në atë zonën gri, flasin nga frika dhe dyshimi dhe e shikojnë edhe komentojnë gjithçka si plan të fshehtë, si kurth të errët, dhe harron se Zoti është Zot i historisë.

Atyre ju ndodh ajo që ata besojnë me trille edhe fantazi : “Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.” (Jobi 3:25)

Fjalët e Urta 29:25 na thotë, “Frika e njeriut përbën një lak, por ai që ka besim te Zoti është i siguruar.”

Në shekuj, Kisha i ka dalluar këto dukuri të konspiracionit si fryt të tre gjërave kryesore:

1. Frikës njerëzore, që lind nga mosbesimi dhe mungesa e pendesës;

2. Krenarisë shpirtërore: kur njeriu kujton se di më shumë se Kisha dhe i interpreton profecitë sipas mendjes së vet;

3.Mashtrimit demoniak: ku djalli, si “gënjeshtar dhe ati i gënjeshtrës” (Gjoni 8:44), përpiqet të shtrembërojë të vërtetën, që njeriu të humbasë besimin dhe të ndahen nga uniteti i Kishës.

Shën Ignati i Briançanit (Ignati Briançaninov) thotë:

“Asnjë demon nuk trembet nga profecitë e rreme; përkundrazi, ai i nxit ato. Vetëm përulësia dhe pendesa i djegin forcat e tij.”

Konspiracionisti vuan nga sëmundja e krenarisë ndien dhe se ai e di të fshehtën që të tjerët nuk e dinë,kjo bënë që të ndahet nga Zoti sepse Ai u kundërvihet krenarëve (Fjalët e Urta 15:25),dhe atëhere kaonspiracionisti nuk përhap më shpresë tek Zoti , por duke qënë plotë ankth për veten , kur flet përhap frikë, mosbesim dhe përçarje,dhe nuk ka paqe në zemër, sepse s’e ka fokusin tek Zoti, por tek njerëzit keqëbërës dhe fatkeqësia .

Prandaj nqs duam të dallojmë se kush është një profet i Zotit që thotë të vërtetën Hyjnore që jep nxitje për korrigjim moral edhe shpresë për shpëtim në Perëndinë nga një konspiracionistë që fletë nga vetja dhe thotë gjysënm të vërtetë që është më e keqe se gënjeshta , duhet të dallojhmë këto karkteristika .

Profeti i Zotit apo ai që flet me hirin e profetësisë për zbulesë edhe qortim, korrigjim , kur flet frymëzohet nga Fryma e Shenjtë .Ai flet me përulësi dhe dashuri . Çon njerëzit drejt pendimit dhe dritës hyjnore .Ka paqe të brendshme edhe mes tragjedisë .Beson në Providencën e Zotit dhe se fjalën e fundit e ka Zoti i Gjithëdishëm, i Gjithëfuqishëm dhe Gjithëmëshirshëm .

Kurse konspiracionisti që thotë të vërteta gjysmake dhe të fantazuara , ose të trilluara, kur ai i flet turmave ,frymëzohet nga frika dhe hamendja. Ai flet me pasion dhe dyshim. I shtyn turmat që e dëgjojnë drejt pasigurisë dhe frikës. Ka trazim dhe mosbesim .Beson se gjithçka kontrollohet nga forcat njerëzore sikur ato kanë në dorë gjithshka dhe thjeshtë është një kronikë e zezë pa shpresë.

Sipas Etërve të shejtë Zoti zbulon të vërtetën për shpëtim, jo për frikësim,si një dritë në erësir për shpresë dhe thirrje për kthim te Zoti, kurse në të kundrtën konspiracionizmi është errësirë e mendjes që harron Krishtin.

Shën Siluani i Athosit na thotë :

“ Kush mban mendjen tek Krishti, sheh dritë; kush mban mendjen tek e keqja, jeton në hije.”

Shën Paisi Agjoriti:

“ Shumë njerëz sot merren me teoritë e konspiracioneve dhe me antikrishtin, por pak merren me Krishtin. Dhe kështu humbin paqen e shpirtit.”

Shën Porfirios Kavsokaliviti :

“ Mos kërkoni errësirën për të gjetur dritën. Shikoni Krishtin dhe gjithçka tjetër do të marrë vendin e vet.”

Konspirasionistët pa kuptuar bëhen vegla të djallit sepse djalli do që ta bëjë të vërtetën qesharake dhe që njerëzit mos ti kushtojnë vëmëndjen e duhur, por ta nëvletësojnë dhe ai përdorë konspiracionistët që të thonë gjëra, fakte, data , që nuk ndodhin edhe njerëzit pastaj zhgënjehen dhe kur dëgjojnë të vertetën Hyjnore thënë nga goja e profetëve të Zotit, ata të zhgënjyer thonë: “ të gjithë janë njësoj, mos i japim rëndësi”.

Ndodh si me atë historinë e atij bariut që qëndronte në stane me bagëtitë e fshatarëve , dhe i tallte fashatarët dhe në mesnatë ulërinte ; “ujku,ujku” . Kur shkonin fshatarët të shqetësuar për të vrarë ujkun ai qeshte , por ku ujku erdhi me të vërtetë dhe ai po thëristë për ndihmë : “ujku”, fshatarët thanë po tallet si herët e tjera dhe mos ja vini veshin , dhe fjetën të qetë , por në mëngjes panë që ujku i kishte ngrënë delet e tyre bashkë me bariun tallës .

Përgjigjja zyrtare e Kishës Katholike Ortodokse për besimtarët e saj , është e qartë: “se teoritë konspirative nuk janë pjesë e besimit orthodhoks dhe madje përbëjnë rrezik shpirtëror për njeriun.

Për Kishën Orthodhokse vëtëm Zoti Jisu Krishti është e vërteta apsolute që thotë ''Unë jam udha, e vërteta dhe jeta; askush nuk vjen tek Ati përveçse nëpërmjet meje. (Joani 14:6) dhe Ai na profetizon në mënyrë eskatologjike nëpërmjet Ungjillit , Profetëve , shenjtorëve të Kishës Apostolike , sepse jashtë Kishës, nuk mund të ketë të vërtetë të plotë edhe detyrimisht nuk ka shpëtim.

KË DUHET TË DËGJOJMË – PROFETËT E ZOTIT APO KONSPIRACIONISTËT E BOTËS?!

No comments

Leave a reply