Në Olimmp që në shekullin e IV para Krishtit egziston një satatujë kushtur " Kohës", vepër e skulptorit Lisip.

Në këtë skulptur paraqitet një njeri me një tufë flokësh përpara edhe qeros nga pas që ecën në maj të gishtave .

Poeti Posidhipi për të shpjeguar domethënjen e saj shkroi një dialog të një vizitori me skulpturën e "Kohës" .

Skulptuara përgjigjet :

Vizitori e pyet:

Skulptura përgjigjet:

Vizitori pyet:

Skulptura:

Vizitori:

Skulptura:

Kjo skulptur e thamë ka domethënje për të gjithë brezat edhe për sot deri në fund të kohës.

Sipas mendimit Biblik koha është mister i dhënë njeriut vetëm në këtë jetë, që njeriu të mund ta përdorë atë për të mirën e tij brenda hapësirës ku ai jeton.

Fundi i kohës për ne është dita e vdekjes tonë, që mund ta quajmë porta për në gjendjen pa kohë, kurse për botën koha e fundit e saj është kur Zoti do vij për gjykim dhe pastaj nuk do ketë më kohë, sepse nuk do ketë as diell, as hënë as yje, që pëcaktojnë matjen e kohës.

Mbas mbarimit të kohës ajo nuk kthehet më pas, që ne ta kapim dhe nuk kemi më mundësinë e përdorimit të saj, sepse vetëm në këtë kohë dhe hapësirë ku jetojmë tani, mund të ndryshojmë, të korrigjohemi, të na falen mëkatet me Misteret e Kishës Orthodhokse dhe të bëjmë vepra të mira besimi.

Në librin e Jerondikoit na tregohet se : "Kur ishte duke vdekur një i pasur që e kishte harxhuar kohën kotë edhe nuk ishte bërë gati për gjykimin e Perëndisë erdhën papritur demonët si kalorës të zinj që ti mernin shpirtin. Ai i tmeruar i`u thoshte me lot: " Më jepni edhe pak kohë deri në mëngjes sa të dali dielli".Demonët i thanë: "Tani që të perëndojë dielli yt u kujtove për kohën, ska më kohë për ty" dhe pastaj ja morën shpirtin për në Ferrin e përjetshëm.

Prandaj apostull Pavli na thotë:"Shikoni pra si të ecni me kujdes; jo si të marrë, po si të urtë, duke shfrytëzuar kohën, sepse ditët janë të këqija" (Efesianëve 5:15-16)