Homelia XII mbi Ungjillin sipas Mateut ( Pjesa e parë )
Homelia XII - MATT. III. 13.
“Atëherë erdhi Jisui nga Galilea në Jordan”, etj.
Me shërbëtorët Zoti, me të dënuarit Gjyqtari, vjen të pagëzohet.
Por mos u shqetëso; sepse në këto momente të ulëta të Tij, lartësia e Tij shkëlqen më së shumti. Sepse nëse Ai që denjoi të lindë nga mitra e një Virgjëreshe me natyrën tonë, të goditet me shkopinj, të varroset dhe të pësojë gjithçka tjetër që Ai pësoi; pse të habitesh nëse Ai pranoi të pagëzohet, dhe të shfaqet me të tjerët para shërbëtorit të Tij. Sepse habia qëndron në faktin që duke qenë Perëndi, Ai do të bëhej Njeri; por gjithçka tjetër përveç kësaj është e natyrshme.
“Pastaj Jezusi vjen nga Galilea në Jordan,” etj. Me shërbëtorët Zotin, me të pabesët Gjyqtarin, vjen të pagësohet. Por mos u trondit; sepse në këto poshtërsi, lartësia e Tij ndrit më së shumti. Sepse Ai që u pëlqye të ishte për shumë kohë në mitrën e një virgjëreshe, dhe të dalë prej andej me natyrën tonë, dhe të goditet me rrota, dhe të kryqëzohet, dhe të vuajë të gjitha të tjera që vuajti;--pse të habitesh nëse Ai u pëlqye gjithashtu të pagëzohej, dhe të vinte me të tjerët tek shërbëtori i Tij. Sepse habitja ndodhi në atë një gjë, që duke qenë Perëndi, do të bëhej Njeri; por të tjerat larg kësaj, të gjitha ndjekin në rrugë të arsyeshme.
Për këtë arsye, le të shtoj, se Joani gjithashtu tha gjithçka që kishte thënë më parë, se “nuk ishte i denjë të zgjidh as rripat e sandaleve të Tij;” dhe të gjitha të tjerat, si për shembull, se Ai është Gjyqtar dhe do të shpërblejë çdo njeri sipas veprave tij, dhe se Ai do të japë Shpirtin e Tij me bollëk për të gjithë; në mënyrë që kur ta shihje Atë duke ardhur për të pagëzuar, të mos dyshoje asgjë të vogël. Prandaj ai e ndalon Atë, edhe kur Ai ishte ardhur, i thotë:
“Unë kam nevojë të pagëzohem prej teje dhe ti po vjen tek unë?” Sepse, duke qenë se pagëzimi ishte i “pendimit,” dhe nxiste njerëzit të kritikonin veten për mëkatet e tyre dhe që të mos mendonte dikush që edhe Ai po vjen në Jordan për të njëjtin qëllim, Joani e shpreh paraprakisht, duke e quajtur Atë, Qengj edhe Shpëtimtarin e gjithë mëkatit të botës. Sepse Ai që ishte në gjendje të hiqte mëkatet e gjithë gjinisë njerëzore, vetë ishte shumë më tepër, Ai është i pamëkatshëm. Për këtë arsye Ai nuk tha: “Ja, Ai që është pa mëkat,” por shpreh diçka më tepër “Ai që mbart mbi vete mëkatin e botës,” që duke e marrë këtë në konsideratë, të bindesh edhe për faktin tjetër, dhe duke e kuptuar, të kuptosh se ai vjen për të pagëzuar për një arsye më të madhe. Prandaj, kur Jisui erdhi, Joani i tha: “Unë kam nevojë të pagëzohem prej teje dhe ti po vjen tek unë?”
Dhe ai nuk tha, “Dhe a do të pagëzohesh nga unë?” Jo, për këtë ai kishte frikë të pyeste. Por çfarë tha? “Dhe po vjen Ti tek mua?” Çfarë bëri atëherë Krishti? Ai bëri atë që më vonë bëri edhe me Pjetrin. Sepse edhe Pjetrit do t'i kishte ndaluar të lante këmbët e Tij, por kur dëgjoi, “Çfarë po bëj unë tani ti s'e di, por do ta kuptosh më vonë,” dhe “nuk ke pjesë me mua,” ai menjëherë u tërhoq nga vendimi i tij, dhe u kthye në anën tjetër. Dhe ky njeri, në të njëjtën mënyrë, kur dëgjoi, “Le të jetë kështu tani, sepse kështu bëhet për të plotësuar të gjitha drejtësitë,” menjëherë u nënshtrua. Sepse ata nuk ishin të zellshëm në mënyrë të panevojshme, por treguan dashuri dhe bindje, dhe dëshironin të ndiqeshin nga Zoti në çdo gjë.
Dhe vini re se si Ai e nxit Joanin pikërisht në atë arsye që e bëri atë të dyshonte për atë që po ndodhte; në atë që Ai nuk tha, “kështu është e drejtë”, por “kështu duhet”. Sepse, në mënyrë të veçantë, në mendjen e tij, çështja që nuk ishte e denjë për të ishte se Ai u pagëzua nga shërbëtori i Tij. Ai e deklaroi këtë në vend të çdo gjëje tjetër, që është drejtpërdrejt në kundërshtim me atë përshtypje: sikur të kishte thënë: “A nuk është e pavend që ti e shmang dhe e ndalon këtë? Jo, për të njëjtën arsye unë të urdhëroj ta pranosh atë, që është e përshtatshme dhe në shkallën më të lartë”.
Dhe
Ai nuk tha thjesht: “lejoje,” por shtoi: “tani.” “Sepse,” thotë Ai, “kjo nuk do
të jetë përherë kështu, dhe ti do të më shohësh ashtu siç dëshiron; por
megjithatë, tani, duro për këtë.” Më tej, Ai tregon gjithashtu pse kjo “i
përshtatet” Atij. Dhe si është kështu? “Sepse në këtë mënyrë ne përmbushim
gjithë ligjin”; dhe për ta shprehur këtë, Ai tha: “gjithë drejtësinë.” Sepse
drejtësia është përmbushja e urdhërimeve.
“Meqë pra kemi përmbushur të gjitha urdhërimet e tjera,” thotë Ai, “dhe kjo e
vetme ka mbetur, edhe kjo duhet të shtohet: sepse unë kam ardhur për të shuar mallkimin
që është caktuar për shkeljen e ligjit. Duhet pra që më parë ta përmbush të
tërin, dhe, pasi t’ju çliroj nga dënimi i tij, ta sjell atë në përfundim në
këtë mënyrë. Më takon pra të përmbush gjithë ligjin, sipas të njëjtit parim që
më takon të zhduk mallkimin që është shkruar kundër jush në ligj: sepse ky
është vetë qëllimi i mishërimit tim dhe i ardhjes sime në botë”.
2.
“Pastaj ai e pranoi Atë. Dhe Jisui kur u pagëzua, doli menjëherë nga uji; dhe,
ja, qiellin e pa të hapur përpara tij, ai pa Shpirtin e Hyjit që zbriti si një
zog, dhe u rreshtua mbi të.” Sepse shumë menduan se Joani ishte më i madh se
Ai, sepse Joani ishte rritur gjatë gjithë kohës në shkretëtirë dhe ishte bir i
një kryeprifti dhe ishte i veshur me një
veshje të tillë dhe po i thërriste të gjithë njerëzit në pagëzimin e tij, dhe
kishte lindur nga një nënë shterpë; ndërsa Jisui, fillimisht, ishte lindur nga
një vajzë e rangut të zakonshëm (sepse lindja e virgjëreshës nuk ishte ende e
dukshme për të gjithë); dhe përveç kësaj, ai ishte rritur në një shtëpi, dhe
kishte biseduar me të gjithë njerëzit, dhe kishte veshur rroba të zakonshme. Ata
dyshonin se ai ishte më i vogël se Joani, duke mos ditur ende asgjë nga të
fshehtat; dhe gjithashtu ndodhi që Ai u pagëzua nga Joani, gjë që e shtoi më
shumë këtë dyshim, edhe nëse asnjë nga ato të përmendura më parë nuk kishte
ekzistuar; sepse do t'u vinte në mendje se ky njeri ishte një nga të shumtët
(sepse nëse nuk ishte një nga të shumtët, nuk do të kishte ardhur me të shumtët
në pagëzim),
edhe nëse asnjë nga ato të përmendura më
parë nuk kishte ekzistuar; sepse do t'u vinte në mendje se ky njeri ishte një
nga të shumtët (sepse po të mos ishte një nga të shumtët, nuk do të kishte
ardhur me të shumtët në pagëzim) dhe se Joani ishte më i madh se Ai dhe shumë
më i admirueshëm: - me qëllim që ky mendim të mos përhapej kur Ai të pagëzohej,
zbret Shpirti i Shenjtë dhe një zë bashkë me Shpirtin e Shenjtë shpall
dinjitetin e të Vetëmlindurit. Sepse duke qenë se zëri tha: “Ky është Biri im i
dashur”, do t'i dukej turmës më tepër se referohej për Joanin, sepse nuk shtoi:
“Ky është i pagëzuar”, por thjesht ky, dhe çdo dëgjues mund ta konceptonte si
tha në lidhje me pagëzorin, në vend të të pagëzuarit, pjesërisht për shkak të
dinjitetit të vetë Pagëzorit, pjesërisht për gjithçka që u përmend; Shpirti
erdhi në formën e një pëllumbi, duke tërhequr zërin drejt Jisuit dhe duke ua
bërë të qartë të gjithëve se kjo nuk u tha për Joanin që pagëzoi, por për Jisuin
që u pagëzua.
Dhe si ndodhi, mund të thotë dikush, që ata nuk besuan kur ndodhën këto gjëra? Sepse edhe në ditët e Moisiut u bënë gjithashtu shumë vepra të mrekullueshme, megjithëse jo si këto; dhe pas gjithë atyre, zërave, borive dhe vetëtimave, ata bënë një viç dhe “u bashkuan me Baal-Peor-in”. Dhe pikërisht ata persona që ishin të pranishëm në atë kohë dhe panë Llazarin të ngjallej prej së vdekuri, nga besimi në Të, që i kishte bërë këto gjëra, u përpoqën vazhdimisht edhe ta vrisnin. Tani, në qoftë se ata ishin kaq të këqij, duke parë para syve të tyre një ngjallje prej së vdekurish, pse të mrekullohen që nuk morën një zë që u përhap nga lart? Meqenëse kur një shpirt është i pandershëm dhe i çoroditur dhe i pushtuar nga sëmundja e zilisë, ai nuk i nënshtrohet dot asnjërës nga këto gjëra; por e kundërta ndodh kur është i sinqertë, i pranon të gjitha me besim dhe nuk ka shumë nevojë për këto gjërat e tjera.
Prandaj mos flisni kështu: “Ata nuk besuan,” por më mirë pyesni: “A nuk ndodhën të gjitha gjërat që duhet t'i bënin ata të besonin?” Sepse edhe nga profeti, Perëndia e bën këtë lloj mbrojtjeje të rrugëve të Tij në përgjithësi. Pra, hebrejve që ishin në prag të shkatërrimit dhe të nënshtrimit të dënimit të rëndë; që askush nga pabesia e tyre të mos fyejë përkujdesjen e Tij, thotë: “Çfarë tjetër duhej të bëja për këtë vresht, që unë nuk bëra?” Kështu bëj edhe këtu; reflekto: “çfarë duhej të bëhej, dhe nuk u bë?” Dhe në të vërtetë, kurdo që lindin argumente rreth Përkujdesjes së Perëndisë, përdore këtë lloj mbrojtjeje, kundër atyre që nga pabesia e shumicës tentojnë të ngrenë një paragjykim kundër saj. Shihni, për shembull, sa gjëra të mrekullueshme bëhen, paragjyqe të atyre që do të vijnë; sepse nuk është më parajsa, por Qielli që hapet.
Mirë, lë të lëmë për tjetër herë argumentin tonë me hebrenjtë; për momentin, me Perëndinë që është dhe punon me ne, do të drejtojmë fjalën tonë te çështjet që kemi para nesh tani.