Homelia VIII mbi Ungjillin sipas Mateut
HOMELITË MBI UNGJILLIN E MATEUT
Homelia VIII - MATEU 2:2
"Dhe kur ata hynë në shtëpi, panë Fëmijën me Marinë, nënën e Tij."
Përse thotë Llukai se Ai po qëndronte në një grazhd? Për faktin se në momentin e lindjes, Maria e vendosi Atë aty (sepse, siç nuk ishte e papritur, në atë tubim të madh për regjistrimin e popullsisë, ata nuk mund të gjenin ndonjë shtëpi; që edhe Lukai e tregon, duke thënë, "Sepse nuk kishte vend, e la Atë aty”); por më pas e mori Atë dhe e mbajti në gjunjët e saj”. Menjëherë pasi arriti në Bethlehem, nënës së Fëmijës i ndaluan dhimbjet e lindjes, që ju të mund të mësoni gjithë Planin Hyjnor dhe që këto gjëra nuk ndodhën në mënyrë të zakonshme, ose nga rastësia, por të gjitha u realizuan sipas një përkujdesje Hyjnore dhe një urdhër profetik.
Por çfarë i shtyu dijetarët ta adhurojnë Fëmijën? Sepse as virgjëresha nuk ishte e famshme, as shtëpia nuk ishte e dallueshme, as ndonjë gjë tjetër nga gjërat që panë nuk kishte aq ndikim sa për t'u habitur ose për t’ju tërhequr vëmendjen atyre. Megjithatë, ata jo vetëm e adhuruan, por edhe "hapën thesaret e tyre" dhe "ofruan dhurata"; dhe dhurata, jo si për një njeri, por si për Perëndinë. Sepse temjani dhe miro ishin një shenjë e kësaj gjëje. Çfarë ishte ato që i shtyu? Ajo që i bindi të nisen nga shtëpia dhe të vijnë në një udhëtim kaq të gjatë? Ishin të dyja si ylli ashtu edhe ndriçimi i bërë nga Perëndia në mendjen e tyre, duke i udhëhequr ata pak nga pak drejt njohurisë më të plotë. Sepse, pa dyshim, nëse nuk do të ishte kështu dhe nëse duke parë se gjithçka ishte normale në pamje, ata nuk do të kishin treguar një nder kaq të madh. Prandaj, asnjë nga kushtet e jashtme nuk ishte i madh në këtë rast, por ishte një grazhd dhe një nënë e varfër; për të paraqitur para syve tuaj dashurinë e urtësisë së dijetarëve dhe për të provuar për ju se ata nuk iu afruan Atij si një njeri i thjeshtë, por si një Perëndi dhe Mirëbërës. Prandaj ata nuk u tronditën nga asgjë e asgjëja që panë në pamje të jashtme, por madje adhuruan dhe sollën dhurata; dhurata që nuk ishin jo vetëm larg brutalitetit hebraik, sepse nuk sakrifikuan dele dhe viça, por edhe duke i’u ofruar vetë-përkushtimin Kishës, sepse ishte dija, bindja dhe dashuria që ata i ofruan Atij. "Dhe të paralajmëruar nga Zoti në ëndërr që të mos ktheheshin tek Herodi, ata u larguan në vendin e tyre në një mënyrë tjetër."
Shihni nga kjo edhe besimin e tyre, se si ata nuk u zemëruan, por janë të urtë dhe të kujdesshëm; as nuk shqetësohen, as arsyetojnë me veten e tyre, duke thënë: "E megjithatë, nëse ky Fëmijë është i madh dhe ka ndonjë fuqi, çfarë nevoje ka për t’u larguar në mënyrë klandestine? Dhe pse mund të ndodh që kur dijetarët kanë ardhur pa u fshehur dhe me guxim dhe duke qëndruar kundër një populli kaq të madh dhe kundër marrëzisë së një mbreti, engjëlli i largon nga qyteti si të arratisur?" Por asnjë nga këto gjëra ata as nuk i thanë dhe as nuk i menduan. Sepse kjo veçanërisht i takon besimit, jo kërkimit të llogarisë për atë që është urdhëruar, por thjesht për t'iu bindur urdhërimeve të dhëna mbi Ne.
2. "Dhe kur ata u larguan, ja, një engjëll i shfaqet Josifit në ëndërr, duke i thënë: Ngrihu, merr Fëmijën dhe nënën e Tij, dhe ik në Egjipt."
Ka diçka këtu që vlen të shqyrtohet, për dijetarët, ashtu edhe për Fëmijën; sepse nëse ata nuk u tronditën, por i pranuan të gjitha me besim, është vlerësuar të shqyrtohet nga ana jonë, pse ata dhe Fëmija nuk qëndrojnë aty, por dijetarët si të arratisur shkojnë në Persi dhe Fëmija me nënën e Tij në Egjipt? Por çfarë është kjo? A duhej të kishte rënë Fëmija në duart e Herodit, dhe nëse do të kishte rënë, a nuk do të ishte vrarë prej tij? Jo, sepse nëse kjo do të ndodhte nuk do të mund të realizohej trupëzimi i Tij dhe madhështia e Ekonomisë nuk do të besohej.
Sepse nëse, ndërsa këto gjëra që po ndodhin, dhe shumë ngjarje të tjera janë të mistershme sipas mënyrës njerëzore, disa kanë guxuar të thonë se ajo që ne themi se Ai është trupëzuar është një shpikje; atëherë ç'do të ndodhte në rast se Krishti gjithçka do ta kishte bërë në një mënyrë të tillë që do të përputhej me Hyjnishmërinë e Tij dhe me fuqinë e Tij vetjake.
Për sa i përket dijetarëve, Ai i dërgon ata shpejt, duke i bërë menjëherë mësues në tokën e Persianëve dhe në të njëjtën kohë duke penguar çmendurinë e mbretit, që ai të mësojë se po përpiqej për të bërë gjëra të pamundura dhe që të ndalonte zemërimin e tij, si dhe të ndalonte veprimet e tij të kësaj loje të kotë. Sepse jo vetëm të poshtërojë hapur armiqtë e Tij, por edhe t'i gënjejë me lehtësi, është e mundur për fuqinë e Tij. Kështu, për shembull, Ai i gënjeu edhe Egjiptianët në rastin e Hebrejve. Edhe pse kishte fuqinë të transferonte pasurinë e tyre hapur në duart e Hebrejve, ata u urdhëruan ta kryenin këtë veprim në mënyrë të fshehtë. Ky veprim, sigurisht, jo më pak se mrekullitë e tjera, e bëri Atë një objekt frike për armiqtë e Tij. Për shembull, ata të Askalonit dhe të gjithë të tjerët, pasi morën arkën dhe u goditën nga murtaja, i këshilluan bashkatdhetarët e tyre që të mos luftojnë dhe të mos ngrihen kundër Tij dhe me anë mrekullive të tjera u soll edhe kjo gjë në vëmendje, duke thënë, "Pse i ngurtësoni zemrat tuaja, ashtu siç i ngurtësoi Egjipti dhe Faraoni? Kur Ai i ka tallur ata, a nuk i dërgoi pastaj te populli i Tij për ti lënë të lirë dhe më pas populli u largua?" Dijetarët, duke u referuar te tallja e egjiptianëve dhe Faraonit në rastin kur Perëndia i talli me plagët e ndryshme që u dërgoi, i kujtuan bashkëqytetarëve të tyre të mos ashpëronin zemrat e tyre. Ata theksuan se Perëndia kishte tallur dhe munduar egjiptianët, dhe më pas e çliroi popullin e Tij dhe ata u larguan nga Egjipti. Dijetarët e panë këtë gjë si një ngjarje tjetër që tregonte fuqinë dhe madhështinë e Perëndisë, që nuk ishte më pak inferiore se shenjat dhe mrekullitë e tjera që ishin bërë hapur. Tani ata thonë, duke e konsideruar këtë të re si të barabartë me ato tregime të tjera që ishin bërë hapur, për të treguar fuqinë e Tij dhe madhështinë e Tij. Dhe një gjë e ngjashme ndodhi edhe në këtë rast; një gjë e mjaftueshme për të çuditur tiranin. Mendoni se çfarë ndjenjash do të ishte natyrshme për Herodin të ndiente, dhe si fryma e tij do të ndalej, i mashtruar ashtu si ishte nga magjistarët. Sepse edhe po të mos bëhej ai më i mirë, nuk është faji i Tij që urdhëroi të gjitha këto, por është tejkalimi i çmendurisë së Herodit, duke mos u dorëzuar as ndaj atyre gjërave që kishin virtyt dhe që mund ta kishin bindur dhe penguar nga ligësia e tij, por duke vazhduar akoma më tej, dhe duke marrë një dënim më të ashpër për marrëzinë e tij kaq të madhe.
3. Por përse, mund të pyesni, është dërguar Fëmija në Egjipt? Së pari, vetë ungjillori ka përmendur arsyen, duke thënë, "Që të përmbushet ajo që është thënë, “Prej Egjipti e kam thirrur Birin tim.” Dhe në të njëjtën kohë u bënë të njohura fillimet e shpresave të mira për botën. Kjo do të thotë, meqenëse Babilonia dhe Egjipti dhe pjesa më e madhe në të gjithë tokën, u dogjën nga flaka e mosbesimit, Ai, e nënkupton që në fillim se Ai synon t'i korrigjojë dhe t'i ndryshojë të dyja, duke i nxitur njerëzit të presin bujaritë e Tij në të gjithë botën, madje njërit i dërgoi dijetarët, ndërsa tjetrin e vizitoi Vetë me nënën e Tij.
Dhe përveç asaj që kam thënë, ka edhe një mësim tjetër, që na mësohet këtu dhe që ka rëndësi për vetë-disiplinën tonë të vërtetë. Cili është ky mësim? Të shikojmë në fillim për tundimet dhe komplotet. Shihni, për shembull, rastin edhe të Foshnjës në shpërgënj. Ju shihni lindjen e Tij dhe një tiran (mbretin Herod) që tërbohet, pastaj ikja dhe largimi i Tij përtej kufirit; dhe nëna e Tij e cila për asnjë krim të kryer është internuar në tokën e barbarëve, ndërsa ti duke dëgjuar këto gjëra (nëse mendohesh të jesh i vlefshëm për të shërbyer në ndonjë çështje shpirtërore, dhe pastaj të shohësh veten të vuash nga sëmundje të pashërueshme, dhe të durosh rreziqe të pafundme), të mos të tronditesh shumë dhe të mos thuash: "Çfarë është kjo? Unë duhet që të vlerësohem, të nderohem dhe të jem i lavdishëm dhe i shquar për të kryer urdhrin e Zotit", por duke pasur këtë shembull, të durosh të gjitha gjërat me fisnikëri duke ditur veçanërisht se kjo është mënyra e gjërave shpirtërore, që ka gjithmonë sfida në të njëjtën mënyrë me to. Shiko, të paktën se si është rasti jo vetëm me nënën e Fëmijës, por edhe me barbarët. Për sa i përket atyre, ata largohen fshehurazi si të jenë të arratisur; ndërsa nëna e fëmijës, që kurrë nuk kishte kaluar pragun e shtëpisë së saj, i duhet të bëjë një udhë të gjatë të mundimeve, për shkak të lindjes së saj së mrekullueshme dhe lindjes së saj shpirtërore.
Dhe shih një mrekulli tjetër përsëri. Palestina kërkon të bëjë komplote, ndërsa Egjipti e pranon dhe e ruan Atë, i Cili është objekti i këtyre komploteve. Sepse, ashtu siç duket, jo vetëm në rastin e bijve të patriarkut ndodhin profeci, por edhe në rastin e vetë Zotit tonë. Në shumë raste, jemi të sigurt se veprimet e Tij në atë kohë ishin paralajmërime profetike të atyre që do të ndodhnin më vonë, si për shembull, në çështjen e gomaricës dhe kërriçit.
4. Pasi engjëlli shfaqet, nuk flet me Marinë, por me Josifin. Por çfarë thotë ai? "Ngrihu, merr Fëmijën dhe nënën e Tij." Këtu, ai nuk thotë më "gruaja jote," por "nëna e Tij." Sepse pasi lindja ka ndodhur dhe dyshimi është eliminuar, dhe Josifi është qetësuar, nga ky moment e më pas, engjëlli flet hapur, duke mos i quajtur ata as si Fëmija dhe as si gruaja e tij, por i thotë "merr Fëmijën dhe nënën e Tij, dhe ik në Egjipt"; dhe ai këtu përmend edhe arsyen e arratisjes: "Sepse Herodi," thotë ai, "do të kërkojë jetën e Fëmijës."
Josifi, kur dëgjoi këto gjëra, nuk u shqetësua dhe as nuk tha: "Kjo është e vështirë për t'u kuptuar, sepse a nuk the ti pak më parë se Ai do të “shpëtonte popullin e Tij” dhe tani Ai nuk shpëton dot as veten e Tij? Por në vend të kësaj ne tani na duhet të ikim larg shtëpisë dhe të qëndrojmë larg saj për një kohë të gjatë: faktet janë në kundërshtim me premtimin." Jo, Josifi nuk tha asnjë nga këto gjëra (sepse ai kishte besim): madje as nuk ishte kurioz për kohën e kthimit të tij edhe pse engjëlli nuk i kishte caktuar një kohë: "Qëndro aty derisa të të them unë." Por megjithatë, as edhe në këtë rast nuk pati frikë, por nënshtrohet dhe bindet, duke i përjetuar të gjitha sprovat me gëzim.
Dhe kjo për shkak se Perëndia, i cili është plot dashuri ndaj njeriut, i ndërthuri këto vështirësi edhe me gjëra të gëzuara; që në të fakt është mënyra e Tij në lidhje me atë që bën me të gjithë shenjtorët, duke bërë që as rreziqet e tyre dhe as kënaqësia e tyre të mos jenë të përhershme, por të krijohet jeta e të gjithë njerëzve të drejtë, nga të dyja, edhe nga sfidat edhe nga kënaqësitë. Këtë gjë e bëri edhe këtu: sepse mendoni, Josifi pa Virgjëreshën shtatzënë; kjo e tronditi dhe e futi në shqetësimin më të madh, sepse ai dyshonte tek ajo vajzë për tradhti bashkëshortore. Por menjëherë engjëlli ishte pranë për të eliminuar dyshimin e tij dhe për të hequr frikën e tij dhe duke parë lindjen e Fëmijës, ai përfitoi gëzimin më të madh. Përsëri, ky gëzim pasohet nga një rrezik jo i vogël, me qytetin që u trondit dhe me mbretin në çmenduri që po kërkonte Atë që ishte lindur. Por kjo tronditje pasohet përsëri nga një gëzim tjetër; ylli, dhe adhurimi i dijetarëve. Përsëri, pas kësaj kënaqësie, vjen përsëri frika dhe rreziku; "Sepse Herodi," thotë ai, "po kërkon jetën e Fëmijës së Vogël," dhe Ai duhet të ikë dhe të tërhiqet si çdo njeri tjetër: pasi mrekullitë nuk janë të përshtatshme ende. Sepse në qoftë se që në fëmijërinë e Tij më të hershme do të kryente mrekulli, Ai nuk do të konsiderohej Njeri.
Për shkak të kësaj, le të shtojmë, se për shembull asnjë tempull nuk ndërtohet menjëherë, por zhvillohet një konceptim i rregullt i saj; dhe në këtë rast pas një kohë prej nëntë muajsh, dhimbje lindjeje, ushqim me gji dhe heshtje për një kohë të gjatë, Ai pret moshën e përshtatshme të maturisë njerëzore, që në çdo mënyrë të fitohet provueshmëria për misterin e Ekonomisë së Tij.
"Por pse atëherë," mund të pyesë dikush, "u kryen këto shenja që nga fillimi?" Për hir të nënës së Tij, për hir të Josifit dhe të Simeonit i cili do të largohej menjëherë, për hir të barinjve të deleve dhe të dijetarëve, për hir të hebrenjve. Sepse ata (hebrenjtë), në qoftë se do të ishin të gatshëm të tregoheshin të kujdesshëm për atë që po ndodhte, do të kishin fituar gjithashtu një përfitim të konsiderueshëm në lidhje me atë që do të vinte.
Por nëse profetët nuk përmendin ato që lidhen me dijetarët, mos u shqetësoni; sepse ata nuk i parashikuan të gjitha gjërat, por as nuk ishin të heshtur në lidhje me të gjitha. Sepse, sikurse pa asnjë paralajmërim të shohësh ato gjëra që do të ndodhin, do të sillte natyrshëm shumë habi dhe shqetësim, po ashtu edhe të informohesh për të gjitha gjërat do të bënte që dëgjuesi të flinte dhe nuk do të linte asgjë për tu shtuar nga ungjillorët.
5. Dhe nëse hebrenjtë do të ngrenë një pyetje në lidhje me profecinë dhe të thonë se fjalët, "Prej Egjipti e kam thirrur Birin tim," u tha në lidhje me vetë ata, atëherë do t'u themi: Ky është një ligj i profecisë, që në shumë raste, shumica e atyre që thuhet për një grup të personave realizohet në një grup tjetër. E kësaj natyre është edhe ajo që thuhet për Simeonin dhe Levin, "Unë do t'i ndaj ata," thotë Ai, " në Jakob, dhe do ti shpërndaj në Izrael." Dhe megjithatë, kjo nuk ndodhi me vetë ata, por me pasardhësit e tyre. Gjithashtu edhe shprehja e Noeut në lidhje me Kananin u realizua tek Gibeonitë, pasardhësit e Kananit. Edhe për Jakovin mund të shihet se ka ndodhur në të njëjtin mënyrë; sepse ato bekime që thonë, "Bëhu sundimtar mbi vëllain tënd dhe le të të adhurojnë fëmijët e atit tënd," nuk u realizuan në vetë Jakovin, por në pasardhësit e tij. Po ashtu edhe në këtë rast mund të thuhet po e njëjta gjë. Kush mund të quhet bir më i vërtetë i Perëndisë, ai që adhuron një viç dhe bashkohet me Beth-Peoritin dhe sakrifikon fëmijët e tij tek demonët? Apo Ai që është Bir me natyrë dhe nderon Atin që e lindi? Kështu që, pa këtë njeri, profecia nuk do të kishte marrë përmbushjen e duhur. Është e rëndësishme të vini re se ungjillori gjithashtu sugjeron të njëjtën gjë me frazën, "që të përmbushej"; duke treguar se nuk do të ishte përmbushur, nëse Ai nuk do të kishte ardhur.
Dhe kjo e bën Virgjëreshën gjithashtu të lavdishme dhe të shquar; që pikërisht atë gjë e cila ishte fara e të gjithë njerëzve në rrugën e lavdërimit edhe ajo mund ta kishte tani për vete. Me këtë dua të them se, ndërsa ata ishin krenarë për largimin e tyre nga Egjipti dhe zakonisht mburreshin me këtë (çka edhe profeti ka lënë të kuptohet kur thotë, "A mos kam nxjerrë të huajt nga Kapadokia dhe Asirianët nga humnera?" (6)), Ai e bën këtë epërsi t'i përkasë Virgjëreshës po ashtu.
Përkundrazi, si populli ashtu edhe patriarku, duke zbritur atje dhe duke u kthyer prej andej, po plotësonin së bashku modelin e kthimit Tij. Ashtu si ata zbritën për në Egjipt për t'iu shmangur vdekjes nga uria, kështu Ai përjetoi vdekjen nga një komplot. Por, ndryshe nga ata, kur mbërritën, ishte koha kur u çliruan nga uria, por ky njeri, kur Ai zbriti, shenjtëroi tërë vendin, duke vënë këmbën e Tij aty.
Për të paktën është e dukshme se, në mesin e poshtërimeve që i bëheshin Atij, shenjat e Perëndisë së Tij bëhen të dukshme. Kështu, fillimisht, engjëlli që thotë: "Ik në Egjipt," nuk premton të udhëtojë me ta, as në ikjen e tyre dhe as në kthim; duke treguar se ata kanë një bashkudhëtar të madh, Fëmijën që ka lindur; një të tillë që ndryshoi gjithçka menjëherë sapo u shfaq, dhe që bëri që armiqtë e Tij të kontribuonin në shumë mënyra për këtë Ekonomi. Kështu, dijetarët dhe barbarët, braktisën besimin e etërve të tyre dhe erdhën për ta adhuruar: kështu, Augustini kontribuon në lindjen e Tij në Bethlehem me anë të dekretit për taksat; Egjipti e pranoi dhe e ruajti Atë, që ishte i larguar nga shtëpia dhe që ishte një objekt synimi i një komploti, dhe arriti një lloj impulsi të parë drejt bashkimit me Krishtin; kështu që, kur Egjipti më të vonë do të dëgjonte Atin të predikuar nga apostujt, të paktën do të lavdërohej për këtë, pasi e kishte pranuar Atë i pari. Dhe megjithatë ky privilegj i takonte vetëm Palestinës; por e dyta u tregua me e zjarrtë se e para.
6. Dhe tani, nëse do të vini në shkretëtirën e Egjiptit, do të shihni se kjo shkretëtirë bëhet më e mirë se çdo parajsë dhe dhjetë mijë kore engjëjsh në trajta njerëzore, dhe kombe martirësh, dhe grupe virgjëreshash dhe gjithë tiranina e djallit është ulur, ndërsa mbretëria e Krishtit shkëlqen në shkëlqimin e saj. Dhe nënat e poetëve, e njerëzve të urtë dhe e magjistarëve, shpikësit e çdo lloj magjie dhe përhapësit e saj tek të tjerët, do ti shihni tani duke u bërë krenar për peshkatarët dhe duke i trajtuar të gjithë ata që kishin një status të lartë me përbuzje, dhe duke mbartur me vete tagrambledhësin dhe tenda bërësin dhe duke u mbrojtur me kryqin; dhe këto të mira ishin jo vetëm në qytete, por edhe në shkretëtira më shumë se në qytete; meqenëse në të vërtetë kudo në atë vend mund të shihet kampi i Krishtit dhe kopeja mbretërore dhe pushteti i fuqive lart. Dhe këto rregulla mund të gjenden në fuqi, jo vetëm tek burrat, por edhe në natyrën e gruas. Po, ato, jo më pak se burrat, e praktikojnë këtë kërkim të urtësisë dhe jo duke marrë mburojë dhe duke hipur në kalë, siç drejtojnë ligjvënësit dhe filozofët, por ato ndërmarrin një luftë tjetër dhe shumë më të ashpër. Sepse lufta kundër djallit dhe fuqive të tij është e përbashkët si për ato dhe për njerëzit, dhe në asnjë mënyrë delikatesa e natyrës së tyre nuk bëhet pengesë në konflikte të tilla, sepse këto beteja vendosen jo nga konstitucioni trupor, por nga zgjedhja mendore. Prandaj, gratë në shumë raste kanë qenë në fakt më përpara në garë sesa burrat dhe kanë krijuar trofe më të shkëlqyer. Parajsa nuk është aq e lavdishme me korin e larmishëm të yjeve, sa shkretëtira e Egjiptit, që na ekspozon kudo përreth çadrave të murgjve.
Ai që njeh Egjiptin e lashtë, atë që luftoi kundër Perëndisë në çmenduri, atë që ishte skllavëria e maceve, atë që frikësohej dhe trembej nga qepa; ky vend do të njohë mirë fuqinë e Krishtit. Ose më mirë, nuk kemi nevojë për histori të lashta; sepse edhe sot ekzistojnë gjurmë të atij racionaliteti të humbur, si një shembull i çmendurisë së tyre të mëparshme. Megjithatë, këta që dikur shpërthyen në çmenduri të madhe, tani kërkojnë të jenë të mençur duke prekur parajsën dhe gjërat mbi qiell dhe qeshin duke përbuzur zakonet e etërve të tyre dhe pranojnë mjerimin e paraardhësve të tyre dhe nuk i japin asnjë vlerë filozofëve: pasi kanë mësuar nga faktet reale, se gjithçka që ishte e tyre nuk ishte veçse shpikje e të vjetërve sot, por filozofia e vërtetë dhe e denjë për parajsë është kjo, që u shpall nga peshkatarët. Dhe për këtë arsye, së bashku me mësimin e tyre të saktë, ata tregojnë edhe me jetën e tyre këtë seriozitet të jashtëzakonshëm. Sepse kur ata janë shkëputur nga gjithçka që kanë pasur dhe janë të kryqëzuar për botën e tërë, ata e shtyjnë përpjekjen e tyre më tej, duke përdorur mundin e trupit të tyre për të siguruar ushqimin e atyre që janë në nevojë. Sepse, edhe pse agjërojnë dhe bëjnë agime, ata nuk e konsiderojnë të përshtatshme të qëndrojnë pa punë gjatë ditës; por netët i kalojnë me himnet e shenjta dhe në shërbesa, dhe ditët i kalojnë në lutje, dhe njëkohësisht në punë me duart e tyre, duke imituar zellin e apostullit. Sepse nëse ai, kur e gjithë bota po shikonte ndaj tij për të ushqyer ata që ishin në nevojë, punonte në një punishte dhe praktikonte një zanat dhe duke qenë i tillë nuk flinte as gjatë natës; sa më tepër, thonë ata, është e përshtatshme që ne, të cilët kemi vendosur banim në shkretëtirë dhe nuk kemi të bëjmë me trazirat në qytetet, të përdorim kohën tonë të qetë për punët shpirtërore!
Le të turpërohen, pra, të gjithë, si ata që janë të pasur, ashtu dhe ata që janë të varfër, kur ata që nuk kanë asgjë tjetër veç trupit dhe duarve përpiqen me zell për të gjetur furnizime për të varfrit, ndërsa ne që kemi depo të pafundme brenda nesh, nuk prekim as superfuqitë tona për këto qëllime. Cfarë lloj shfajësimi kemi ne atëherë, të lutem? Dhe çfarë lloj justifikimi?
Më tej, merr në konsideratë faktin se dikur këta egjiptianë ishin të koprrac dhe të pangopur, së bashku me veset e tyre të tjera. Sepse atje ishte "gryka të mishit" që i kujtojnë hebrenjtë; aty, ishte sundimi i madh i barkut. Megjithatë, me vullnet të gatshëm, ata ndryshuan dhe pasi morën zjarr nga Krishti, ata nisën menjëherë udhëtimin e tyre drejt qiellit. Pavarësisht se më të zjarrtë se pjesa tjetër e njerëzve, dhe më të vendosur, si në zemërim, ashtu dhe në kënaqësitë trupore, ata imitojnë fuqitë jo trupore në butësinë dhe në pjesën tjetër të asaj lirie nga pasionet që i përket vetëmohimit.
7 Nëse dikush ka qenë ndonjëherë në atë vend, ai e di se çfarë them. Por nëse nuk ka hyrë kurrë në ato streha, le të kujtojë njeriun që edhe sot është në gojën e të gjithëve, atë që Egjipti, pas apostujve, e sjell në këtë botë, të bekuarin dhe të madhin Andonin; dhe le të marrë në konsideratë që: "Ky njeri, gjithashtu, lindi në të njëjtin vend me Faraonin; megjithatë, ai nuk u dëmtua nga ky fakt dhe jetoi një jetë që përmbushte ligjin e Krishtit." Dhe këtë do ta mësojë çdo njeri në mënyrë të përsosur, kur të ketë lexuar librin që përmban historinë e jetës së këtij njeriu, në të cilën do të vërejë shumë profeci. Unë e kam fjalën për profecitë e tij në lidhje me personat e infektuar me gabimet e Ariosit dhe deklarimi i tij për dëmin që do të lindte prej tyre; madje Zoti edhe atëherë ua tregoi atij. Në këtë mënyrë, është më e qartë se ndonjëherë se askush nga herezitë jashtë Kishës nuk ka njeri të tillë për të përmendur.
Këtë këshillë e jap, që ne jo vetëm të lexojmë atë që është shkruar atje, por edhe ta praktikojmë atë. Sepse nëse do të kujdesemi për veten tonë, asnjë nga këto gjëra nuk do të jetë pengesë për ne, pasi edhe Abrahami kishte një baba perëndi, por nuk trashëgoi të metën e tij; dhe Ezekia, Ahazi: megjithatë ai u bë i dashur për Perëndinë. Dhe edhe Josifi, kur ishte në mes të Egjiptit, u zbukurua me kurorat e maturisë; po ashtu edhe Tre Fëmijët në mes të Babilonisë dhe të pallatit, kur para tyre u vendos një tryezë si ato në Sybaris, treguan vetëmohimin më të lartë; dhe Moisiu gjithashtu në Egjipt, dhe Pavli në të gjithë botën; por asnjë prej këtyre gjërave nuk ishte pengesë në garën e virtytit për askënd prej tyre.
Le të mbajmë këto gjëra në mendje dhe t'i largojmë justifikimet e tepërta dhe të gjitha ato që na pengojnë dhe të përqendrohemi në sfidat që virtyti kërkon. Kështu do të tërheqim më shumë bekime nga Perëndia dhe do ta bindim Atë të na ndihmojë në sfidat tona. Ashtu do të fitojmë bekime të përjetshme; të cilën Perëndia e dhëntë që ne të gjithë të mund t'i arrijmë, me hirin dhe dashurinë ndaj njeriut të Zotit tonë Jisu Krishtit, të Cilit i takon lavdia dhe fuqia në jetë të jetëve. Amin.