ÇFARË HUMBASIM KUR NUK KISHËROHEMI RREGULLISHT DHE ÇFARË REZIKOJMË KUR BIEM NË APOSTAZI?

June 11, 2025 at 2:42 pm, No comments

Nga Katekisti: Miron Çako

Për t’a kuptuar këtë të keqe të madhe të moskishërimit dhe apostazisë, duhet në fillim të kuptojmë çfarë është Kisha, dhe çfarë përfitojmë prej saj me anën e kishërimit.

Kisha në aspektin arkitektonik, nuk është thjeshtë një ndërtesë funksionale shoqërore si p.sh. një teatër,muze etj , por është Shtëpia e Perëndisë (1Tim. 3:15), vendi tokësor ku banon Perëndia qiellor ; “që edhe pse qiellin e ka fron dhe tokën e ka vendin ku vendos këmbët” ( Veprat 7 -49), përsëri denjon dhe banon në këtë shtëpi të bërë nga duart e njerëzve,të shenjtëruar nga hiri , ku vetë Zoti zbret mistikërisht të shenjtërojë popullin e Tij dhe t’a bëjë : “Fis i zgjedhur, priftëri mbretërore, një komb i shenjtë, një popull i fituar, që të shpallin mrekullitë e Tij ”( 1 Petros: 2-9).

Kisha në aspektin organizativ, nuk është thjeshtë një organizatë apo shoqatë njerëzore si parti politike, OJQ, por është një organizëm i gjallë Perëndi-njerëzor , është Trupi mistik i Krishtit (Efesianët 1-23) , ku sipas emrit “Eklisia”, njerëzit ftohen nga jashtë-brenda dhe me misteret e Kishës bëhen qeliza të gjalla dhe gjymtyrë aktive të këtij trupi mistik të Krishtit ( 1 Korintasve: 6-15), që gjallëron jetën e përjetëshme, ashtu siç bashkë me priftin orthodhoks lutemi në Liturgjnë Hyjnore :

“Hiri i Zotit tonë Jisu Krisht dhe dashuria e Perëndisë dhe Atit dhe pjesëmarrja e Shpirtit të Shenjtë,qoftë me ju të gjithë. Amin.”

Kisha është një Kishë , Apostolike,Katholike, Orthodhokse por me dy forma qiellore dhe tokësore, ose triumfante dhe militante , ashtu siç është edhe Krishti me dy natyra , hyjnore dhe njerëzore, por një Person, (hipostazë), ashtu siç thotë edhe Shën Qirili dhe Sinodi i Efesit ( 431 psK ); Biri i Perëndisë dhe Biri i Njeriut – një Bir !”.

Kështu, kur ne tokësorët që militojmë luftojmë në tokë shkojmë dhe marrim pjesë në jetën adhuruese dhe misterore në kishën tokësore, ose militante , vizitohemi dhe bashkohemi me Kishën triumfante, qiellore d.m.th me ata që luftuan edhe fituan, u transferuan dhe u nderuan në qiell nga Perëndia të veshur me të bardha me dritë ( Zbulesa 7 ;13-15), sëbashku adhurimin e ëngjëjve duke thënë të njëjtin himn triumfal engjëllor :

“ Shenjt , Shenjt, Shenjt , Zoti Savaoth, qielli e dheu janë plotë me lavdinë tënde,Hosana Ti në më të lartat,i bekuar është ai që vjen në emrin e Zotit. Hosana Ti në më të lartat.” ( Isaia 6-3) ( Mesha Hyjnore)

Kështu duke patur një himn Trishenjtor me ëngjëjt dhe shenjtorët, ne besimtarët tokësorë, bashkohemi në një Kishë qellore -toksore që të jemi ashtu siç edhe Krishti me Atin, një njësi , kjo u relizua dhe realizohet në Kishë nga lutja kryepriftërore e Krishtit : “Që të gjithë të jenë një, ashtu si ti o Atë je në mua dhe unë në ty; edhe ata të jenë një në ne, që bota të besojë se Ti më ke dërguar. Dhe unë u kam dhënë lavdinë që më ke dhënë, që ata të jenë një, ashtu si ne jemi një. Unë jam në ta dhe ti në mua, që të jenë të përsosur në unitet dhe që bota të njoh që ti më ke dërguar dhe që i ke dashur, ashtu siç më ke dashur mua.” (Joani 17: 21-23).

Kishë, “ Eklisia”, është institucioni hyjnor ku njerëzit të lindur mëkatar ( Psalmi 50) dhe të rritur në mëkat ftohen nga jashtë,por Kisha i fut brenda në jetën misterore të saj dhe i rilind njerëzit të pamëkatshëm , i shënjtëron, i hyjnizon dhe i bënë vellëzër të Krishtit, Krishtër, bij të adoptuar të Atit , me anën e Fjalës që u bë mish ( Joani: 1-14), sepse :“ Të gjithë atyre që e pranuan, Ai iu dha pushtetin të bëhen bij të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e Tij,të cilët nuk janë lindur nga gjaku, as nga vullneti i mishit, as nga vullneti i burrit, por janë lindur nga Perëndia.” ( Joani 1: 12-13).

Në kishë ndodh mistikërisht transformimi rrënjësor i botës shpirtërore të njeriut të dëshpëruar dhe të humbur në kaosin e botës së mëkatit dhe ndodh çudia e madhe , ku mëkatari vdekëtar bëhet shenjtor i pavdekshëm dhe konkuron ëngjëjt e patrup dhe të shenjtë.

Kisha nuk është amfiteatër, agora , apo parlament ku shpalosen idetë , filozofitë, mendimet dhe idetë që kundërshtojnë njëra- tjetrën deri në armiqësi si rëndomt e shohim me grupe partiake, etnike , gjuhësore, kulturore, apo gjinore , por ajo është “shtylla dhe mbështetja e së vërtetës”.( 1 Timoteut 3:15) me doktrinë hyjnore që nuk devijon as majtas as djathtas, rreth atyre që mësoi Zoti, lëçitën Apostujt , mësuan dhe interpretuan Etërit hymbajtës , dhe kanuneve që sanksionuan Sinodet Ekumenike dhe lokale .

Kisha është një liman paqeje në këtë botë mëkatare dhe rebele , që ngjajnë me detin e trazuar dhe arrogant ( Isaia 57-20) .

Kisha është dhe vendi i shenjtë ku takohet Mbreti me popullin mbretëror të krishterë, sidomos në Liturgjinë Hyjnore, që është lutja zyrtare e Kishës dhe shfaqja e dukshme e Mbretërisë së padukshme të Perëndisë në tokë,prandaj edhe Liturgjia Hyjnore fillon me thirjen :“ E bekuar është Mbretëria e Atit , e Birit dhe e Shpirtit të Shenjtë. Amin.”

Kisha e dukshme është e ngjashme me vendin ku ishin mbledhur apostujt në Darkën Mistike ( Luka 22: 1-2) dhe po ashtu në ditën e Pendikostisë ( Vepra 2-1) .

Në ato vende ku mblidhet kleri orthodhoks së bashku me psaltët dhe besimtarët,në të cilat kryhet Liturgjia Hyjnore, përjetojnë të njëjtat mistere të perëndishme si në Darkën Mistike dhe Pendikostinë , sepse prifti orthodhoks i veshur me Krishtin merr bukën dhe verën dhe thërret të zbresë Shpirti i Shenjtë me (lutjen epiklisis ). Shpirti i Shenjtë që është “kudo dhe i mbush të gjitha dhe të gjitha ” zbret dhe shndërron dhuratat bukë edhe verë në Trup dhe Gjak të Krishtit, dhe i afron të “shenjtat e të shenjtëve” me duart e klerikëve tek ata që afrohen dhe kungohen me frikë, besë dhe dashuri, duke e përjetuar Mbretërinë e Perëndisë të vijë me fuqi në kohë dhe hapësirë, sepse aty ku është Mbreti është edhe Mbretëria.

Prandaj “Kishërimi” nuk është dëshirë, por është detyrim dhe domosdoshmëri , madje Kisha Apostolike e aforizon sipas kanoneve, i përjashton ata besimtarë, klerik ose laik që pa arsye nuk marrin pjesë tre të diela rresht në Liturgjinë Hyjnore dhe nuk kungohen me Trupin dhe Gjakun e Krishtit për ndjesën e mëkateve dhe për jetë të përjetëshme. Kanoni kishtar thotë : “ Cdo klerik që nuk vjen në kishë për tre të djela rradhasi , nqs nuk pa pasur një nevojë a vështirësi serioze, çirotoniset, një laik aforizohet ( nxirët jashtë kungimit )( Sinodi i 6 Ekumenik; k .80 )

Ata besimtar rebel indiferent për kishërim quhen të vdekur shpirtërisht se përbuzin edhe nuk marin rregullisht të përgatitur Kungatën Hyjnore sepse Zoti tha: ''Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se, po të mos hani mishin e Birit të Njeriut dhe të mos pini gjakun e Tij, nuk keni jetë në veten tuaj”. (Gjoni 6:53).

Ata mund të hyjnë përsëri në Trupin e gjallë të Kishës me anën e misterit të Pendim- Rrëfimit,që quhet edhe “pagëzim i dytë”dhe vetëm me uratë falëse të Kishës nga ati rrëfyes mund të kungohën përsëri.

Kisha është si “Arka e Noes”, ku vetëm ata që u vendosën brenda saj shpëtuan nga përmbytja globale , ashtu si shpëtoj Noheu vetë i shtatë.( Zanafilla: 7-23)

Kështu vetëm ata që hyjnë dhe qëndrojnë brenda jetës misterore të Kishës Katholike, Apostolike , Orthodhokse, me frikë Perëndie, besë edhe dashuri vetëm ata do të shpëtojnë nga zemërimi i Perëndisë dhe mbytja në detin e mëkatit .( Psalmi 104).

Prandaj jo më kot Zoti Jisu Krisht tha:

“ Edhe siç u bë në ditët e Noes, kështu do të jetë në ditët e Birit të Njeriut. Hanin, pinin, martoheshin, martonin, deri në atë ditë që hyri Noeja në arkë. Dhe erdhi përmbytja dhe i humbi të gjithë.” (Llukai 17:26)

Kjo për të na treguar në mënyrë profetike se afër fundit të kohërave, njerëzit në përgjithësi do të refuzojnë të kishërohen , do të rrinë jashtë Kishës, jo vetëm si ndërtesë por jashtë jetës misterore të kishës , se do të bëhen mish (Zbulesa: 6-3) , d.m.th të dhënë vetëm mbas kënaqësive trupore dhe pasurive tokësore, një natyrë e rënë, pa mendim shpirtëror, që e kthen njeriun si një gjallesë mishore,që vetëm gjallon instinktivisht por shpirtërisht është i vdekur ,kjo gjëndje detyrimisht i largon njerëzit nga kisha, sepse në kishë kërkohet së pari : “ Mbretëria e Perëndisë dhe drejtësia e tij” ( Mateu 6-30) , ashtu siç edhe thotë edhe apostull Pavli, "goja e Krishtit " :

“ Në qoftë se ju jeni ringjallur me Krishtin, kërkoni ato që janë lartë, ku Krishti është ulur në të djathtë të Perëndisë. Kini në mend gjërat që janë atje lartë, jo ato që janë mbi tokë, sepse ju keni vdekur dhe jeta juaj është fshehur bashkë me Krishtin, në Perëndinë. Kur të shfaqet Krishti, jeta jonë, atëherë edhe ju do të shfaqeni në lavdi bashkë me Të.” ( Kolosianëve 3: 1-4) .

Këta njerëz mishor, edhe pse mbajnë një staturë fetare krishtere , janë sipërfaqësorë, thjesht tradicionalë dhe të painteresuar për mesazhin Ungjillor , “Lajmin e mirë” dhe për jetën e virtytshme , janë artificial , pa frymë , pa fruata , si fiku pa fruta vetëm me gjethe, që Krishti i uritur e mallkoi kur nuk gjeti tek ai fruta :“ Kokërr më prej teje kurrë e për këtë jetë mos u lidhtë! Dhe menjëherë fiku u tha.” (Marku 11: 18-19).

Kështu mallkohen edhe ata besimtar hipokrit kur Krishti i uritur për virtute nuk gjen asnjë fryt të Shpirtit të Shenjtë tek ata , si : "gëzimi, paqja, durimi, mirëdashja, mirësia, besimi, zemërbutësia, vetëkontrolli." ( Galatasve 5-22) , por më keq se fiku i pafrut , gjen fryte të mishit, si : kurorëshkelja, kurvëria, ndyrësia, shthurja, idhujtaria, magjia, armiqësimi, grindjet, xhelozitë, mëritë, zënkat, përçarjet, tarafet,smira, vrasjet, të dehurit, grykësia dhe gjëra të ngjashme me këto, për të cilat po ju paralajmëroj, si kurse ju thashë edhe më parë, se ata që i bëjnë këto gjëra nuk do të trashëgojnë mbretërinë e Perëndisë.( Galatasve 5 ; 17 -21

Madje, edhe kur pelegrin të krishter shkojnë dhe bëjnë peligrinazhe në vende të shenjta, pak janë ata që shkojnë me një gjëndje shpirtërore të zgjuar dhe aktive, shumë shkojnë për kuriozitet, për fat , zakon , apo thjeshtë për interesat e çastit, të hamë , të pimë ,njësoj si paganët.” ( Mattheu 6: 32).

Mos harrojmë se në kohën e Noes, njerëzit u bën apostatë , ata të gjithë duke ndikuar tek njëri- tjetri, mohuan Zotin, Krijuesin, dhe patjetër krijuan zotat e tyre dhe njeriun- zot, madje përzien racën e bekuar me atë mëkatare dhe lindën gjigantë (Zbulesa 6-4),njerëzimi u shthur dhe u prish moralisht,biologjikisht dhe shoqërisht,aq sa Zoti u pendua që i krijoi, ashtu citohet në Bibël :

“ Dhe tani Zoti pa që ligësia e njerëzve ishte e madhe mbi tokë dhe që tërë synimet e mendimeve të zemrës së tyre nuk ishin gjë tjetër veçse e keqja në çdo kohë. Dhe Zoti u pendua që kishte krijuar njeriun mbi tokë dhe u brengos për këtë në zemër të vet. Kështu Zoti tha: "Unë do të shfarros nga faqja e dheut njeriun që kam krijuar, duke filluar nga njeriu deri te kafshët, te rrëshqanorët, te zogjtë e qiellit, sepse pendohem që i kam krijuar. Por Noeu gjeti hir në sytë e Zotit.” ( Zbulesa 6 ;5-8)

Ka një ngjashmëri të madhe të brezit të sotëm me atë të Noes.

Edhe sot njerëzit janë bërë mish ,, lakriqësi , instikt, e keqja morale në çdo kohë është normaliteti i shoqërisë , adrenalina e mëkatit si ushqimi i përditshëm, dhuna është një argëtim në ritje dhe mjeti jetik në këtë xhungël “moderne”, po ashtu ndërhyrja në kodin gjenetik dhe transformimi i njeriut natyral në atë mutant,një makineri humanoide, një mostër pa itegritet.

Patjetër n.q.s. Zoti nuk do të ndërhyjë sot në këtë ritëm galopant të së keqes morale dhe transformimit humanoid nga shkenca , AI , atëherë nuk do vonoj dhe nuk do mbetet më njeri natyral dhe moral mbi dhe.

Duhet të dimë se e gjthë kjo situatë amorale dhe denatyrale , vjen nga apostazia e ashtëquajtur besimtar.

Apostazia si term vjen nga greqishtja e vjetër dhe përkthehet: “ Revoltë ndaj Zotit” , “Braktisje nga feja” , ose “Një përqafim i një feje tjetër, jo të Zotit”.

Apostazia është një sëmundje epidemike shpirtërore, morale , praktike, e këtij brezi të pabesë dhe imoral (Mateu 17:17, që po prek gjithnjë dhe më shumë edhe besimtarët tradicionalë monoteist.

Sot po ka një shtim të apostazisë edhe mes të krishterëve, të cilët po largohen nga besimi dhe feja e tyre tradicionale shekullore .

Tregues i apostazisë është mos pjesëmarrje në adhurimin dhe jetën mistike të Kishës Apostolike , që autamatisht çon në krijimin në mendje edhe praktika i "krishtit të remë" antikrishtit , po ashtu largimin nga enoria e krishter orthodhokse dhe psjemarje në grupime heretike , fe antikrishte , apo edhe demoniake siç është trendi sot i përqafimit të feve lindore në vende tradicionalisht të krishter.

Po ndodh ajo që ka paralajmëruar apostull Pavli :

“Dhe Fryma e thotë shkoqur se në kohët e fundit disa do t’a mohojnë besimin, duke iu vënë veshin frymëve gënjeshtare dhe doktrinave të demonëve, që flasin gënjeshtra me hipokrizi, të damkosur në ndërgjegjen e tyre, të cilët do të ndalojnë martesën dhe do të urdhërojnë të mos hani ushqimet që Perëndia i krijoi, të merren me falënderim ata që besojnë dhe e njohin të Vërtetën.”

( 1 Timotheu 4: 1-3).

Këta të krishterë me emër përsërisin tradhëtinë dhe apostazinë e Juda Iskariotit , që edhe pse Zoti Krisht e kishte bekuar dhe nderuar me apostullim dhe e kishte vlerësuar me detyrën e ikonomatit,madje i lau edhe këmbët,ai e mohoi , tradhëtoi dhe e shiti për 30 monedha (Mateu 26; 14 -16) , dhe pastaj tek ai hyri djalli , ( Joani 13-27), doli jashtë Darkës Mistike dhe rrethit të apostujve ( Joani 13-30), vari veten , u nda në mes i plasën të përbrenshmet dhe shkoi në ferr ( Veprat e Apostujve 1-18;25)

Por sot, ka të krishterë që e shesin Krishtin shumë më lirë se Juga , madje pë azgjë dhe bëhen apostatë vetëm për t’u bërë trendi, njësh me frymën e antikrishtit të kohës së re (NEW AGE) dhe kështu ata vrasin shpirtrat e tyre të paçmuar, vdesin parakohe dhe frikshëm , me sëmundje , aksidente dhe po mbushin hadin duke bashkëvuajtur me Judën në ferr.

Duhet të dimë se kur të krishterët largohen nga Krishti dhe nga Kisha Apostolike , nuk humbet as Zoti dhe as Kisha Apostolike katholike Orthodhokse , sepse Zoti është i Vetëmjaftueshëm dhe një Qënie e Lumtur, që nuk cënohet nga rebelimi i krijesës, por edhe Kisha, si Trupi i gjallë i Krishtit, ka në veten e saj vetëm qeliza dhe gjymtyrë të gjallë dhe jo shpirtra të vdekur dhe gjymtyrë të aforizuar, sepse : “Perëndia nuk është Perëndia i të vdekurve, por i të gjallëve.”( Mateu 22-33)

Apostat humbasin Zotin që është Dashuri ( 1 Joanit 4-8) dhe Jetë e Përjetëshme ( Joani 17-3) që trasmetohet në Kishë , si Trupi i gjallë i Krishtit dhe kështu mbeten në urrejtjen e djallit, njerivrasësin që nga fillimi ( Joani 8-44)

Ata aposta humbasin mbrojtjen e Kishës dhe mbeten të zbuluar nga sulmet dhe shigjetimet vdekjeprurëse të falangave demoniake bëhen shpejt viktima të profetëve të remë , heretikëve që janë uqër me lëkurë dele ( Mateu 7-15), si magjistarëve , satanistëve ,okultistëve, spiritistëve, fallxhorëve,mashtrusëve, sharlatanëve edhe çdo punëtori të paudhësisë.

Ata apostat mbeten pa shenjtërim, që merret me sinergji nëpërmjet mistereve shenjtëruese të Kishës dhe kështu përmbyten në llumin e mëkatit dhe kështu pa e kuptuar transformohen në të keqen , nuk janë më qënie njerëzore të krijuara sipas ikonës së Perëndisë ( Zanafilla 1-26) por bëhen shtazore , kafshë instiktive me fytyrë njeriu, dhe nuk përmbushin ngjashmërinë me Zotin me shenjtërim dhe hyjnizim ( Zanafilla 1-26) që të bëhen perëndi sipas hirit, ata pushojnë së qëni bij të Perëndisë të lindur sipas Perëndisë (Joani 1-11) dhe behen bij te djallit,të lindur në kurvëri shpirtërore , ashtu si Krishti iu tha :

“ Ju jeni nga djalli, që është ati juaj, dhe doni të bëni dëshirat e atit tuaj; ai ishte vrasës që nga fillimi dhe nuk qëndroi në të Vërtetën, sepse në të nuk ka të Vërtetë.” ( Joani: 44 -8).

Ashtu sikurse thotë edhe një shenjtor:“ Hiqe Dritën e Krishtit nga një njeriu dhe jeta e tij bëhet një ferr, hiqja dritën e Krishtit nga një popull dhe ai popull kthehet në një lukuni uqërish , të gjithë kundër të gjithëve”

Vërtet a nuk janë bërë sot njerëzit apostat një lukuni uqërish, madje mund të themi më keq se lukunia e uqërve, sepse uqërit në rendin e tyre të krijimit natyror e respektojnë dhe e ndimojnë njëri tjetrin si pjesë e një grupimi shtazor , kurse sot njerëzit e pabesë , apostat, pa frikë Perëndia po hanë njëri-tjetrin, kush e kush më shumë ta mashtrojë tjetrin edhe ti bëjë keq me shumë lehtësi edhe kur kjo rrezikon jetën e një individi, familje, a populli të tërë.

E gjithë kjo apostazi edhe mes të krishterëve patjetër që përmbledh brenda vetes energji negative dhe mëkatare dhe i jep të drejta djallit, armikut të racës njerëzore, të shkatërrojë jetët e njerëzve dhe të vendosi ferrin në tokë, dhe ky ferr nuk është gjë tjetër veçse lufta shkatrrimtare mes njerëzve të qytetëruar, që çnjerëzohen dhe shkatërrohen nga pabesia dhe lakmia, ashtu si na thotë apostull Jakovi : “Nga vijnë luftërat dhe grindjet te ju? A nuk vijnë, nga pasionet që luftojnë ndër gjymtyrët tuaja? Ju lakmoni dhe nuk keni, ju vrisni dhe keni smirë dhe nuk fitoni gjë; ju ziheni dhe luftoni, por nuk keni, sepse nuk kërkoni. Ju kërkoni dhe nuk merrni, sepse kërkoni keqas që të shpenzoni për kënaqësitë tuaja. O shkelës dhe shkelëse të kurorës, a nuk e dini se miqësia me botën është armiqësi me Perëndinë? Ai, pra, që do të jetë mik i botës bëhet armik i Perëndisë. Apo pandehni se Shkrimi thotë kot:

''Fryma që rri në ne a lakmon deri në smirë''?”( Jakovi 4 ; 1-5)

Mos çuditemi për këtë , sepse historitë e harruara përsëriten , kështu ka ndodhur gjithmonë , edhe në dy luftërat botërore të shekullit të kaluar.

Në luftën e Parë Botërore (1914-1918) humbën jetën 14 milion njerëz dhe në Luftën e Dytë Botërore , (1939-1945) humbën jetën gati 60 milion jetë, patjetër gjithë ato luftëra që ishin pasojë e mëkateve të atij brezi apostat në Europën e krishter e shekulli të 20, që po t’a krahasojmë me mëkatet e këtij brezi evropian të shekullit 21, ata dalin njerëz të “shenjtë”, sepse ato që po bëhën në këtë brez janë turp edhe të thuhen , duke tejkaluar çdo limit të mëkatit në atë jashtë natyre , mëkate që as etërit e shenjtë nuk i kishin parashikuar në kanone kishtare për pendesë .

Sot përveç mëkati edhe atij pervers është rritur ndjeshëm kërshëria dhe praktikat e okultizmit, spiritizmit, magjisë , bestytnisë , paganizmit dhe satanizmit.

Atëhere, çfarë pritet të ndodh tjetër, përveçse një tjetër luftë e re botërore , ashtu siç është parathënë në profecitë e Shkrimit të Shenjtë , si p.sh. tek

Zbulesa:

“ Mjerë ju banorë të tokës e të detit, sepse zbriti djalli drejt jush duke pasur zemërim të madh, duke ditur se ka pak kohë.” ( Zbulesa 12-12)

Ose sipas profecive e shenjtorëve si p.sh. Shën Kozmai :

"Do të vijë koha kur të krishterët do të ngrihen kundër njëri-tjetrit". (Profecia 108.).

“Mbas luftës njerëzit do të rendin gjysëm ore në rrugë, do gjesh një njeri edhe do ta bësh vëlla” (Profecia 76).

Shën Pais Agjoriti profetizon : “Në këtë luftë të gjithë do të kthehen të mundur.”

“Zemërimi i Zotit nuk ra vetëm mbi Sodomën, por mund të bjerë edhe mbi qytete të krishtera të ngjashme me Sodomën.” ( Shën Nikolaj Velimiroviç ).

Jerond Efremi i Arizonës thoshte : Dhiata e Vjetër thotë: “ Fryma ime nuk do të mbetet në njerëzit, sepse ata janë mish.”

“ Kaq per sot. Sodoma u dogj, po ashtu edhe kur të bien bombat bërthamore. Krishti nuk i toleron këto mëkate. Mëkati i mishit adhurohet kudo. Nuk ka pendim. Shën Maria e Egjiptit u pendua. Të gjithë homoseksualët do të shfarrosen. Gjithë fëlliqësitë... Bërthamoret... Lufta do të bëhet për shkak të mëkateve ”.

Kjo luftë me po shohim për ditë po duket e pashmangshme, madje është e dosmosdoshme sepse energjia e mëkatit është kaq e madhe sa po derdhet nga kupa e zemërimit të Perëndisë ( Zbulesa 16-1) dhe po duket se vetëm lufta dhe gjaku i njerëzve mund t’a neutralizojnë këtë të keqe botërore, sepse njerëzit e bëjnë për “asgjë” gjakun e Krishtit në Golgotha edhe nëpër altarët e Kishave, atëhere këtij brezi po ju ndodh ajo që thanë judenjtë apostatë kundra Krishtit :“ Gjaku i Tij rëntë mbi ne dhe mbi fëmijët tanë!” ( Mattheu 27:17)

Ky është një dënim i merituar , sepse: “Ç’dënim më të keq meriton, sipas mendimit tuaj, ai që ka shkelur me këmbë Birin e Perëndisë dhe e ka konsideruar profan gjakun e Besëlidhjes me të cilin u shenjtërua, dhe ka fyer Frymën e hirit?” (Hebrejntë: 1-29)

Duhet të dimë se edhe durimi i Perëndisë ka një kufi , prandaj n.q.s. njeriu këmbëngul në apostazinë e tij me hipokrizi, Zoti nuk rreket gjithmonë me njeriun ,por e lë të lirë që të paguaj vetë të keqen e tij me luftë.

Këtë na e thotë shumë qartë ky dialog i Shën Joan Rusit me Shën Jakov Calikin. Shën Joan Rusi i flet nga arkivoli at Jakov Calikit :

“ Ata (pelegrinët) mendojnë se jam në gjumë, i vdekur, dhe asgjë nuk llogarisin të krishterët. Mirëpo unë jam i gjallë. I shikoj të gjithë. Trupi im gjendet brenda në larnakën ( arka, vendi ku qëndrojnë heshtrat e shenjta) por që unë dal shpesh herë që andej. Rend midis njerëzve për t’i ndihmuar. Dhimbja është e madhe. Ata nuk më shohin. Ndërsa unë i shikoj dhe i dëgjoj çfarë thonë. Dhe sërish futem në larnakën time. Por që dëgjo, o at, të të them diçka. Shumë mëkat i madh në botë, shumë shkelje dhe mosbesim…

-Përse i thua këto fjalë, shenjti i Perëndisë? Nuk e shikon sa njerëz vijnë tek ty për të marrë bekimin duke t’u falur?

- Shumë janë ata që vijnë, at Jakov, por pak prej tyre janë fëmijët e mi (të krishterë të vërtetë orthodhoks). Ndaj duhet bërë luftë sepse shumë i madh mëkati në botë.

- Jo, shenjti im,- i them i tronditur. Që kur isha i vogël jam gjendur nëpër luftra dhe mundime të ndryshme. Në Azinë e Vogël ku jam rritur (Turqia sot) por edhe kur erdhëm në Greqi. Po pastaj, shenjti im, nëse papritur ndodh lufta do humbasin dhe shpirtra para se të arrijnë të pendohen.

- Duhet të bëhet luftë, duhet të bëhet luftë, duhet të bëhet luftë,- u përgjigj shenjtori i trishtuar.”

Të dashur të krishter duhet ta vlerësojmë shpëtimin e Atit me anën e Birit në Shpirtin e Shenjtë dhe të vijmë në Kishë, në shtëpinë e Perëndisë, sa më shpesh të jetë mundur dhe veçanërisht të djelave , si dita e Zotit, që u ngjall dhe u shfaq tek apostujt ,( Joani 20-19), të kishërohemi vazhdimisht dhe të bëjmë jetë misterore dhe kështu “të jemi me Zotin dhe Zoti me ne “ se ditët janë të këqija " ( Efesianëve 5-16) dhe mos ta provokojmë zemërimin e Zotit me apostazi, ndryshe kur e keqja e apostazisë të preki jetët tona dhe nga frika dhe mundimi do të thërasim Zotin : " na mëshiro o Krishti", Ai mund të na përgjigjet ashtu si ju përgjigj judejnve apostat : Po ju them juve, nuk e di se nga jeni ju. Largohuni prej meje gjithë ju punëtorët e padrejtësisë.( Lukai 13; 27)

ÇFARË HUMBASIM KUR NUK KISHËROHEMI RREGULLISHT DHE ÇFARË REZIKOJMË KUR BIEM NË APOSTAZI?

No comments

Leave a reply