Përulësia!
Dikur djalli iu shfaq një shenjtori dhe i tha:
Ti je një hiç!Atë që bën ti e bëj edhe unë.Punon ti, punojë edhe unë, kreshmon ti, unë nuk ha fare.Bën agripni ti, unë nuk fle fare.
Jo or djall,- iu përgjigj shenjtori.Ti vërtetë mund t’i bësh të gjitha këto, por vetëm një gjë nuk mund të bësh.Është pikërisht ajo, që bëjnë shenjtorët e Perëndisë.Ti nuk mund të përulesh.
Djalli nuk mund të përulet kurrë!
Dikur
pyetën një murg:
-Përse goditemi kaq shumë nga demonët?
-Sepse ne i hedhim armët, u përgjigj ai.Përulësinë, dashurinë dhe durimin.
Njëherë erdhën disa familjarë të një demonizuari tek një murg dhe i kërkuan që
ta shëroj.
Në fillim murgu nuk pranoi sepse e quante veten të padenjë, por pas lutjeve të
tyre për ndihmë, pranoi.I tha demonit:
-Dil jashtë krijesës së Perëndisë!
-Po dal, iu përgjigj ai.Por të pyes diçka dhe dua të më përgjigjesh:
Cilët janë dhitë dhe cilët delet?
“31 Edhe kur të vijë Biri i njeriut në lavdinë e tij, edhe gjithë engjëjt e
shenjtë bashkë me të, atëherë do të rrijë mbi fronin e lavdisë së tij. 32 Edhe
do të mblidhen përpara tij gjithë kombet; edhe do t’i ndajë ata njërin nga
tjetri, siç ndan bariu dhentë nga dhitë. 33 Edhe do të vërë dhentë në të
djathtë e dhitë në të majtë.” (Mth.25:31-33).
-Dhitë jam unë, sa për delet, Perëndia i njeh, u përgjigj murgu.
Sapo dëgjoi këto fjalë, demoni thërriti fortë:
-Po, për përulësinë tënde po dal!
Dhe që nga ai moment doli nga i sëmuri.
Perëndia ngre (lartëson) ata që janë të përulur, jo ata që dëshirojnë madhështitë.
Lartësoi Jakovin mbi Isavin (Zan.27-28), lartësoi Josifin mbi të vëllezërit (Zan.37-41), doganierin përmbi fariseun (Lk.18,14), Llazarin e varfër mbi të pasurin (Lk.16.19-31).
Lartësoi Ati Perëndi Birin e Tij Të Vetëmlindur, Zotin tonë Jesu Krisht i cili u përul më shumë se cdo njeri. Perëndia i pavdekshëm dhe i plotfuqishëm dënjoi të bëhet njeri, të lind në grazhd, të jetoj në varfëri, të laj këmbët e nxënësve të Tij, të dënohet, të përbuzet, të rrihet me kamzhik, dhe duke qënë krejt i pafajshëm të kryqëzohet dhe të vdesi.Dhe të gjitha këto për të gjetur shpëtim gjithë fajtorët dhe mëkatarët.
Të imitojmë Zotin tonë, të urrejmë egoizmin dhe të dëshirojmë përulësinë.Të kërkojmë të shoqërohemi me njerëz të thjeshtë dhe të përulur.Gjithmonë të kërkojmë vendin e fundit.Në veshje, në nevojat tona të përditshme dhe për gjithë nevojat tona trupore t’u shmangemi luksit dhe gjërave të tepërta.Të kemi vetëm ato që na nevojiten.
Sa të mundemi të imitojmë gjithmonë Zotin tonë, Zonjën Hyjlindëse dhe Shenjtorët të cilët jetuan me përulësi të thellë.Përse vallë pemët frutore sa më shumë të mbushura me fruta janë, aq më të përkulura qëndrojnë?
Kështu edhe shërbëtorët besnikë të Perëndisë për sa kohë marrin bamirësitë dhe dhuratat e Tij, aq me të përulur janë, sepse janë të vetëdijshëm ndaj detyrimeve të tyre ashtu siç vetë Zoti Jisu Krisht tha:
“Kështu edhe ju, kur të bëni gjithë sa ju janë urdhëruar, thoni se jemi shërbëtorë të pavlefshëm, sepse bëmë atë që kishim detyrë të bënim.” (Lk.17:10).
Mendojmë se Zoti bën mrekulli vetëm me lutjen e
Shenjtorëve.Por jo, Zoti do bëj mrekulli
dhe tek njeriu mëkatar, menjëherë sapo shpirti i tij të mbushet me
përulësi.Sepse kur njeriu njeh përulësinë, atëherë Zoti dëgjon lutjet e tij.
Shumë njerëz, nga mungesa e përvojës thonë: “Ky Shenjtor bëri mrekulli”, por
kuptojmë se Shpirti i Shenjtë që jeton
brenda njeriut, bën mrekullira.
Shpirti i Shenjtë vjen tek njeriu që njeh dhe kultivon përulësinë në jetën e tij!