RËNDËSIA E EMRIT TE ZOTIT DHE E EMRIT TË NJERIUT
Përgatitur nga Katekisti Miron Çako
Emri si një fjalë apo si një fjalësh, me të cilin emërtohet një njeri, ka, dërgoj, dukuri, vend, produkt etj.
Që nga kohët e lashta njerëzve nuk i shikon dhe i dallon emrat thjesht si emërtime konvenciale, por emri i përshtatet dhe tregon rolin që ka një qenie, psh. nëse është hyjnore, njerëzore, shtazore apo është një vend apo një objekt në botë sipas gjuhëve të ndryshme.
Onomastika është shkenca e cila merret me kërkimin shkencor të emrave, ndërsa Etimologjia është shkenca që merret me studimin e librit të emrave.
Emri ka shumë rëndësi sepse emri i bën të dallohesh nga të madhe jo vetëm si person apo si objekt, por edhe për sa i përket funksionit.
Sipas shkencës së theologjisë, në Bibël, në hirearkinë emërore nga lart poshtë, emrat e kanë mbushur tire nga burimi, i Cili ekziston nga vetvetja dhe çdo gjëje që ekziston si është krijuar në botën fizike, po ashtu edhe në atë metafizike, prandaj. Ai që i ka gjetur emër vetes së Tij, engjëjve, yjeve në univers (Psalmi 147-4) dhe njeriut.(Zanafilla 2-7)
Më tej, në këtë botë të krijuar, njeriu i cili ka vend emërve (Zanafilla 2 19-20) dhe personit tjetër të shëndetit me atë, gruas (Zanafilla 3-20), fëmijëve (Zanafilla 4 ;1-2)
Le të nisim emrin e duke u referuar Shkrimit të Shenjtë.
Sipas Dogmatikës së krimit, akuz nuk mund ti vendoset asnjë emër, sepse asnjë emër nuk mund ta shpreh atë që nuk shprehet dot, sepse duket si Trashedent dhe Imanent është i pakufizuar në qenien e tij Hyjnore dhe çdo emër që është i lidhur nga njerëzit nuk. . mund ta tregojë misterin e natyrës hyjnore por tregon se çfarë ata mendojnë për Perëndinë, prandaj ka emra të pafund për "përënditë" sipas konceptit të njerëzve që shumë shpesh janë të gabuara dhe nuk japin idenë se kush është e vërteta është e vërtetë por më shumë. pasionet. njerëzore ose krjesat të emëruara si “zota” .
Por edhe vetë mendimet, kur i ka mbetur një emër për të komunikuar me njerëzit në kohë dhe në situata të ndryshme, të cilat nuk zbulohen në jetën e Shenjtë, ti afrohen disi natyrat e natyrës hyjnore por kurrs mund të mos zbulojnë krimin e misterin e tyre. saj. padepërt të gjitha, që është e pamundur të shprehet nëpërmjet emërtimeve të mjedisit racionale.
Kështu në Bibël kemi disa emra për Perëndinë që është një qenie hyjnore.
Emri i cili mund ti afrohet sadopak natyras hyjnore dhe që lidhet disi me qenien mistike të jetë ai që vetë Zoti ia zbuloi Mosiut kur ju ndodh në malin Horeb në shkurren e zjarrit, ashtu siç na tregohet në Shkrimin e Shenjtë: "Atëherë Moisiu. i tha sistemi: "Ja, kur të shkoj të bijtë e Izraelit dhe t'u them: "Perëndia i etërve tuaj më ka dërguar të ju", po të jetë se ata më thonë: "Cili është emri i tij?", ' duhet t'u jap?".Perëndia i tha Moisiut: "UNË JAM AI QË JAM". Pastaj tha: "Do t'u thuash kështu bijve të Izraelit: "UNË JAM-i më ka dërguar tek ju" (Eksodi. 3 13 -14).
Në hebraisht ky emër shkruhej vetëm me katër gërma “JHWH” dhe njihet si telegramaton. Ai është i përgjithshëm nga sekuencat e bashkëtingëlloreve “Yod, Heh, Waw dhe Heh”, zanoret nuk është sepse ky emër nuk shqiptohet nga njerëzit që janë shkak për shkak të frikës së fajit hyjnor në porosinë e tyre, i cili thotë: " Nuk do ta përdorësh emrin e Zotit, të gjithë tënd, kot, sepse Zoti nuk do të lërë të pandëshkuar atë që përdor emrin e tij." (Eksodi 20-7).
Emri (JHVH) thuhej me shumë frikë nga Kryeprifti vetëm një herë brenda në tempull, prandaj sot nuk e dimë shqiptimin e saktë të emrit të Zotit që është mend Moisiut.Arsyeja tjetër ishte se pas mërgimit në Babiloni në shekullin e (VI pr. K ) dhe deri në shekullin (III pr.K), hebrenjtë pushuan së shqiptuari ky emër shumë të shenjtë, sepse Juadaizmi u bë fe e njohur edhe nga kombet si tek Mbreti Nabukodonosor (Danieli 3 28-29) dhe tek Dari (Danieli 25) . -27), prandaj hebrentë përdorin emrin Eloim që thonë Perëndi i Izraelit dhe i gjithë të tjerëve.
Përpjekje për të gjetur zanoret dhe bashkëtingëlloret e emrit (JHWH) u bën në shekullin e (VI psK ) deri në shekullin e (X psK) ku ju shtuan bashkëtingëlloreve JHWV zanoret e emrave Adanoi dhe Eloim, por meqenëse në latinisht nuk ekziston Y u zvendësua. . me I ose J, kështu tetragrami u bë artificilaisht Jehova “Jehowah”.
Pas shekujve ( 19- 20 ) studyit filluan të përdornin e shqiptimit “Jahve”, ashtu si nuk kishin ata që ishin paleokristian.
Shën Klementi i Aleksandrisë në shekullin e (II ps.K) kishte një formë shqiptimi të “Jahve” dhe po ashtu në transkriptimin e grekëve në tregohet gjithashtu se tetragrami (YHWH) duhet të shqipërohet “Jahve”.
Prandaj shqiptimi i emrit të “Jehovai”, ashtu siç pretendon sekti "Dëshmimtarët e Zotit" është i gabuar dhe më i saktë duhet shqipëruar "Jahve".
Ky hyjnor “Jahve” tregon se kjo është, ishte dhe do të jetë jeta, se nuk ka fillim dhe si mbarim, që është një qenie absolute, që është i vetmi dhe i tillë është nga vetëvetja. Ky emër do të thotë edhe "Shpengues".
Shën Grigor Theologu shekulli i (IVps.K), thotë: “Ky është emri më i vendosur për Perëndinë, jo vetëm sepse shumë vetë thotë se ka këtë emër, por sepse i përshtatet të gjitha emrat që i jepen atij. ”
Kurse Shën Joan Damaskinoi shekulli (VIII psK), thotë: “Nga të gjitha emrat që është dhënë i pari është: “Ai që është” (O Ω N), ashtu si vetë ka thënë, duke i folur Moisiut në :” Ai që është. është më i dërguar (Eksodi 3-14), sepse nuk është në plotësinë e tij si një oqean i pafund dhe i pakufizuar në esencë”.
Nëse Zoti ka emrin e tij, Ai ka bërë që njerëzit të kenë mundësi të adhurojnë në këtë emër të vërtetë dhe autentik, ashtu siç urdhëroj dhe Izraelitët: "Perëndia i tha akoma Moisiut: "Do t'u thuash kështu bijve të Izraelit. : "Zoti, faji i juaj, faji i Abrahamit, faji i Isakut dhe i Jakobit më ka dërguar tek ju. Ky është emri im nga sytë. (Eksodi 3-15).
Ky emër tregon se Ai është Zoti i vetëm dhe i vërtetë (Isai 43 10-11), ndërsa ato emra të pafund që popujt pagan u vinin zotave të tire dhe i thërrisni nëpër tempujt dhe ritualet fetare të tire nuk janë gjë tjetër veçse "perëndi". ". të rremë”, dmth. demonë: "Sepse gjithë perënditë e kombeve janë demonë, por Zoti ka bërë qiejt". (Psalmi 96-5).
Në Dhiatën e Vjetër naohen edhe të tjerë emra të njerëzve për Perëndinë tregohen për të treguar madhështinë e tij, psh si emri “Elohim” që gjendet 2300 herë në Shkrimin e Shenjtë dhe na tregon shumësin e madhështisë së tire në tre persona, që në Dhjatën. e Re na u zbulua si “Ati, Biri dhe Shpirtit i Shenjtë” ose Trinia e Shenjtë .(Mateu 28-19)
Kuptimi i vërtetë i emrit “Elohim” është “Ushtruesi i fuqisë”, ose: “Ai i forti” që ka krijuar, lëvizi, tha, shikoi, quajti, ndau, vendosi, mbaroi, bekoi.
Emri “Elohim” përdorej edhe për personat kur u njohën si "perëndi" por edhe për "perënditë" e kombeve, por edhe kur përcaktohej për Zotin e Izraelit që ishte vetëm (Eksodi 20-2) shkruhej "JHWH Eloim".
Emri “JHWH” është i lidhur me shpengimin e njerëzve si Zot, kurse “Elohim” ka të bëjë me mardhënien me krijesat si Perëndi dhe shqiptohet (Zoti Perëndi).
Meqënëse sipas porosisë së IV tek (Eksodi 20 -7) emri (JWVH) duhet të përmendej me frikë, atëherë kur izraelitët duke pasur frikë se mos përdorni emrin e Zotit më kot, jo vetëm kur kopjon tekstin e Shkrimeve të Shenjta ata i lanë penat. . , por edhe trupat e tire para se ta shkruanin këtë emër shumë të shenjtë dhe kishin frikë ta thonin publikisht e zvëndësua emri (JHWH) që thamë më sipër emrin “Eloim” që shqiptohet Perëndi, apo me emrin “Adonai” që shqiptohet Zot, në greqisht “Kirie” dhe në latinisht “Deus”.
Në fakt në hebraisht ka dy forma të ndryshme për këtë emër “Adonai”, ku në një gjuhë shqiptohet “Adon” dhe në shumë “Adonai”.
Një tjetër është emri "JAH" që gjendet 40 herë në Bibël dhe mendohet se është shkurtim i telegramatonit (JHWH) dhe kuptimi është i njëjtë dhe i lidhur me lavdërimin e Zotit. (Eksodi 15-2).
Po ashtu kemi emrin “Shadai” që shqiptohet i Tërëfuqishshëm, në greqisht “Pantakrator”, në latinisht “Omnipotent”.
Po ashtu, në Bibël së bashku me emrin (JHWH) përmenden edhe epitet që shkaktoi shkaktimin e Zotit si :
(Jahve -Jireh): "Zoti do të jesh" (Zanafilla 22-14)
(Jahve -Rafa): "Zoti që shëron" (Eksodi 15-26)
(Hahve -Nisi): “Zoti falmuri im” (Eksodi 17-15)
(Jahve -Kadesh): "Zoti që shenjtëron" (Levitiku 20-8)
(Jahve Shalom): "Zoti paqja jonë" (Gjyqtarët 6-24)
(Jahve -shahma): "Zoti është atje" (Ezekieli 48-35)
(Jahve Sabaoth): "Zoti i ushtrive" (I Samueli 1-3)
(Jahve Ra-ai) :" Zoti bari im" (Psalmi 23-1)
Jo vetëm me emrin “Jahve” por edhe me emrin “Elohim” kemi në Bibël të theksuar të tilla si psh:
(El- Eljon) : "Më i larti Perëndi" (Zanfilla 14-18)
(El -Olam): "Perëndi i Perjetshëm" (Zanafilla 21-33)
(El Shadai): "Perëndia i plotfuqishëm" ( Zanafilla 17-1)
Duhet të dimë se emrat e ndryshime të tjera si një herë nuk mund të ketë efekte, por edhe diçka nga energjia e tij e pakët. Siç thamë më sipër, esenca e nuk ka emër, por nga që njerëzit duan ta përceptojnë Perëndinë e pakufizuar për këtë arsye kanë nevojë për emra që janë të mira për të gjetur Perëndinë, që është një qenie absolute, e shumë dhe e madhe. përmbi qeniet dhe konceptimet e qenieve.
Nëse Zoti ka emrin e tij e ka bërë që personat të kenë mundësi të adhurojnë në këtë emër të vërtetë dhe autentik, ashtu si urdhëroi izraelitët (Eksodi 3-15) dhe që populli është ta njoh atë dhe të ketë besim në të (Psalmi. 9 -10) dhe të shpëtohet në emrin e Zotit (Psalmi 54-1) dhe mbi të gjithë popullin duhet ta shqiptoj me frikë dhe jo më kot si një emër i zkonshëm (Eksodi.20-7)
Emri i Zotit ka rëndësi edhe për vetë Zotin, sepse kjo indetifikohet me emrin e vet. Kështu Ai interesohet ta ruajë nderin e emrit të Tij dhe ta lartësojë atë në gojët e njerëzve duke e bekuar ashtu si na thuhet tek psalmi: “Emri i Zotit qoftë i bekuar tani që është në jetë të jetëve” (Psalmi 113).
Emri i Zotit “Jahve”, qëndron në Dhiatën e Vjetër me popullin e Izraelit, vazhdon të na zbulohet në Dhiatën e Re me gjithë popujt me anë të Birit të Cilit kur u mishërua nga Shpirtit të Shejntë dhe Virgjëreshës Mari do. të quhej Jisu , emri i lajmërua nga Kryengjëlli Gabriel tek Josifi dhe Zonja Shën Mari (Mateu 1 -21;25)
Emri Jisu vjen nga emri “Jahve” dhe do të thotë “Zoti shpëton”, ashtu si Krishti tha veten: “Sepse dyshimet e deshi aq botës, sa dha Birin e tij vetëm tëlindurin, që, kushdo që të jetë në të, të mos humbasë, por të ketë jetë të shoh. Sepse nuk e vet nuk e dërgoi Birin në botë që ta dënojë botën, por që bota të shpëtojë prej tij. Ai që është në të nuk dënohet, por ai që nuk është fajtor, sepse nuk ka besuar në emrin e Birit të vetëmlindur të problemeve” (Joani 3,16-18).
Jisui i kërkon Atit Perëndi të lavdëroj emrin e Tij në Birin e Tij: “O Atë, përlëvdo emrin tënd!” kjo një zë erdhi nga qielli: “E kam përlëvduar dhe do të përlëvdoj akoma!”(Joani 12-28).
Duke u lavuar emri i Jisuit, lavdërohet vetvetiu, sepse Jisui si Biri i rrënjëve të natyrës hyjnore dhe të njëjtit emër mistik me Perëndinë At dhe kështu: “që të gjithë ta nderojnë Birin ashtu siç nderojnë Atin. Kush nuk nderon Birin, nuk e nderon si Atin që ka dërguar” (Joani 5-23).
Duke lartësuar Birin, Ati Perëndi do ti dëgjojë ata kur do të drejtohen në emër të Jisuit . “Atë ditë ju nuk do të bëni më asnjë pyetje. Në të vërtetë, në të vërtetë po ju them se çdo gjë që t'i marrë Atit në emrin tim, ai do t'jua përmban.Deri tani ju keni kërkuar asgjë në emrin tim; duke marrë dhe do të merrni, që gëzimi juaj të jetë i plotë.” (Joani 16- 23-24)
Emri Jisuit është i njëjti emër që korrespondon jo vetëm me emrin “Jahve” por edhe me të tjerë emra që vendosen në Dhiatën e Vjetër.
“Jahve-Jireh”: “Zoti do të jetë”, në Dhiatën e Re ky është Krishti që mban barrën e tyre dhe sigurinë e shpëtimit tonë (1Pjet.2-24).
“Jahve –Rafa”: “Zoti Shëron”, është Jisui ai që na shëron me plagët e tij në kryq (1 Pjet. 2-24)
“Jahve –Kadesh”: “Zoti shenjtëron” , është Jisui ai që na shenjtëron (Heb.10-14).
“Jahve-Shalom”: “Zoti paqja jonë” është Krishti paqja jonë (Efes.2-14) (Romakëve 5-1).
“Jahve-Ra-ah”: “Zoti është bariu im”, Jisui tha: “Unë jam Bariu i mirë” (Joani.10-11).
Edhe me emrin “Eloim” gjejmë tek veprat e Jisu Krishtit si “El Elion”: “Më i larti Perëndi” në Dhiatën e Re është Krishti që kërkon për vete të pranohet si Perëndi, që na thotë: “Prandaj ju thashë se ju. do të vdisni në mëkatet tuaja, sepse po të mos besoni se "Unë jam", ju do të vdisni në mëkatet tuaja" (Joani 8:24).
“El –Olam”: “Perëndi i Përjetshëm”, po ashtu është Jisu Krishti që thotë: “Mos u tremb! Unë jam i pari dhe i fundit, dhe i gjalli; isha i vdekur, por ja, jam i gjallë në shekuj të shekujve, amen; dhe unë i kam çelësat e vdekjes së Hadit" (Zbulesa.1,17-18)
“El Shadai”: “Perëndi i Plotfuqishëm” , po Jisiu thotë për veten: “Mua më jepet çdo pushtet në qiell e në tokë” (Mateu 28-18).
Prandaj apostujt, dishepujt, dhe të kenë në çdo kohë, duke thirur emrin e Jisuit shëronin të sëmurë, largonin demon, por mbi të gjitha, sillnin të shpëtojnë e shohin ata që besojnë dhe që pagëzohen në emrin e Jisuit (Veprat e Apostujve 4, 7-12). Prandaj edhe Isai profetizoi për atë që do të quhej “Emanuel” që do të thotë “Perëndia me ne” (Isai. 7-14).
Birit të rëndë dhe Birit të njeriut, Jisu Krishti, që u ngjall prej së vdekurish, u ngjit në qiell dhe u ul në të drejtën e Atit Perëndi (Marku 16-19), i është dhënë një emër që është mbi çdo emër (Filipianët. 2,9), që nuk ka nga njerëzit që të shpëtojë vetëm me anën e atij (Veprat e Apostujve 4-12); “dhe ai do të vijë përsëri me lavdi për të gjykuar të gjallë të vdekur” (2Tim.4,1), duke u quajtur “Fjala e rrënjëve” dhe “Mbret i mbretërve dhe Zot i zotëron”(Zbulesa 19-16) .
Të lavdëruar kanë për detyrë të lavdërojnë emrin e tire me anën e emrit, e të ruhen që të mos e blasfemojnë me ndikimin e tyre (Romakët 2-24).
Edhe pse nuk kanë qenë të bëjnë të keqen dhe të martirizohen për emrin e Jisuit (Mk.13-13) ata nuk bëjnë ta mohojnë (Zbulesa 3-8) por gati të vdesin për atë (Veprat 21-13) sespe ata do. kanë. një arsye gëzimi (1 Petros.4,13) jo vetëm në këtë jetë por edhe në atë që shohin, duke pasur në ballë emrin e perëndisë (Zbulesa.22-4), sepse bëjnë të keq “perëndi” sipas hirit, sespe “. faj u njeri që njeriu të bëhet perëndi” (Shën Athanasi i madh).
Por le të flasim edhe për emrin ose emrat e njerëzve.
Edhe i krijuar sipas ikonës së njëjtë (Zanaf.1-27) i vendoset emri i thirrur nga kjo si Adam, që thotë se ka dalë nga dheu ( Zanafilla: 2-7), ose qëndrojnë në atë që ndodhet në qendër. . të katër anëve të horizontit të simbolizuara me katër shkronjat e emrit (ADAM). Adami si qënie intelektuale dhe me autoritet u aftësua ti vendosë emrin, Eva (nëna e të gjallëve), objekteve, objekteve dhe gjuhës sipas funksionit që është në rendin e krijimit (Zanafilla 2-19).
Emrat e njerëzve vendoseshin nga dashuria dhe të rriturit me një kuptim sipas një ngjarje në lindjen e fëmijëve, apo sipas asaj që donin që ai tëhej nga një orakull. Kur personi njerëzor kishte mision hyjnor, emri vendosej nga kundër. Raste të shohin në Bibël, si p Joan (Dhurata e familjes), por edhe kur emri vihet nga njerëzit, dashuria janë të frymëzuar nga Zoti, si psh “Zakaria” “Zoti është kujtuar”, “Elisabeta” “Betimi që ai kishte. . bërë” ose “Maria” “Zonja e madhe e lartësuar”.
Ndryshimi i tregon edhe ndryshimin e personalitetit, të mënyrave të emrit apo të funksionuarit, ashtu si Zoti i ndryshon emrin nga patriarkurt Abram në Abraham “ati i shumë kombeve” (Zanafilla 17-5), apo edhe si Jisui i ndryshon emrin Simonit dhe e. quajti Petro (gurë) (Mateu 16-18).
Këtu u mbështet Kish Orthodhokse në merrn e saj edhe për të ndryshuar emrin kur dikush pagëzohet, sepse ai bëhët njeri i ri, një bir i Zotit, apo kur një funksion fetar si klerik ose murg i thiruri për një jetë të re në shërbim. të Zotit mund ta emrin dhe të marrë psh emrin e një shenjtori.
Ka një shërbesë në Kishën Orthodhokse për vendosjen e emrit në ditën e 8 të lindjes së foshnjes. Prindërit e krishter duhet ti emrat fëmijëve, jo thjesht vendos si tingull apo rimë, por me kuptim dhe me vizion. Pranaj e emrit duhet të meret me seriozitet si nga dashuria edhe nga nuni dhe duhet të jetë produkt i lutjes. Ata duhet të njohin lidhjen e emrit dhe ti mësojnë fëmijët e tyre kur të kuptojnë përmajtjen dhe si të ruajnë nderin e tyre, që të mos kalojnë dhe të përdorin për keq apo për fyerje.
Tregohet në ushtrinë e Aleksandrit të Madh ishte një ushtar më të njëjtin emër si Aleksandri, por ai ishte një ushtar i padisiplinuar, atëherë Aleksandri i tha: “Ushtar ose ndryshon ndryshimin e jetës, ose ndryshoni emrin”. jemi të ndryshëm për emrin tonë ta nderojmë me një jetë të shenjtëruar ashtu si bëjnë shenjtorët, ku me jetën e tire shenjtëruan emrin që ju shkruan në librin e jetës në qiell, ashtu si Zoti e tha tek apostujt: “ Ja, ju dhashë pushtetin e tyre. shkelni përmbi gjarpërinj dhe akrepa, dhe mbi çdo pushtet të armikut; dhe asgjë nuk do të mund t'ju dëmtojë. Megjithatë mos u gëzoni për faktin se po ju nënshtrohen frymërat, por gëzohuni më shumë se emrat tuaj janë shkruar në qiej''. (Luka 10-20)
Zoti Jisu Krisht besimtarët e tij i njëh me emër, ashtu si Bariu i mirë i njëh emri i delet (Joani 1-3), prandaj Orthodhok i thërret një emër që edhe Kisha e tij merr Misteret e Kishës.
Emrat e besimtarëve (të pagëzuarve) janë shkruar në librin e memorien e jetës dhe sa herë që përmend Kish Apostolike në shërbesat në tokë që dëgjon në qiell.
Në ardhjen e dytë të Krishtit, në fundin e kohës, do të bëhet edhe gjykimi i të gjithë njerëzve dhe emrat e atyre që gjenden në Librin e jetës (Zbulesa 20-12) dhe do të hyjnë në lavdin e fëmijëve që kanë marrë një jetë. . emri i patregueshëm për njerëzit e botës (Zbulesa 2-17), duke marrë pjesë në natyrën e saj sipas hirit (2 Petro 1-4) dhe bën të njohur emrin e Atit të Birit dhe Shpirtit të Shenjtë (Mat.28, 18) , sepse Zoti do ti quaj ata bij të Tij ( Mateu 5-9) sepse janë vërtet të tillë (1 Joani 3-1).
Kurse ata që nuk u gjendën në librin e jetës do humbasin librin e jetës në ferr që është e dytë , sepse “ Dhe nëse nuk u gjet në librin e jetës, u flak në liqenin e zjarrit” (Zbulesa 20-15).
Në ferrë nuk ka emra, (Luka 16-22) sepse aty janë të ndara nga akuzat, të humurit në harresë, është një gjë që i rri kundra dashurisë së “nga i cili merr çdo familje në qiejt edhe në tokë”( Efesianët. 3-15).
Djalli dhe demonët duan ferrin e nëntokës që nxjerrin në ndezës, prandaj ata përdorin funksionet e tyre të personalizuara të demonizuara që të heqin dorë nga njerëzit dhe t'ju vendosin shifra të regjistruara në dosjen elektronike. Madje edhe emrat "baba" edhe "nënë" po i heqin ligjin dhe po vendosin shifra “prindi 1”dhe “prindi 2”.
Edhe pse kjo shprehje e lirisë së njerëzve duhet të dini se është skllavëria dhe depersonalizimi i njeriut, një skllavë e frymës së antikrishtit që vepron në botë të hapur ky i paudhë (2 Selanikasve ;2,8), është koha. ku njerëzit të çiposen me vulën 666 (Zbulesa 13-18) dhe numri i tire rendor elektronik dhe do të trajtohen si objekte numërore, pa indetitet prindëror, pa personalitet emëror, pa familje, pa atdhe, pa gjini, pa ideal, pa Perëndi. . , një hiç, dhe jeta në tokë bëjnë jetë një ferr, një kamp luftimi global, pa emra vetëm me shifra.
Prandaj, o njerëz nën diell, duhet të dimë vlerën e Zotit të emrit, që të bekojmë, ta lavdërojmë, ta respektojmë dhe të lutemi pa pushim, që edhe emri ynë është të jetë i shkruar në librin e jetës kur bashkohemi me Krishtin në jetë. Misterin. e Pagëzimit (Romakët 6; 1-14) dhe nqs do vdesim me emrin e Krishtit në gojë atëhere edhe emri ynë nuk do të kujtohet bashkëjetoj sepse bëjnë jetojmë me Atë(Zbulesa 21;3-4), që i njej dhe i thellë delet. . ( besimtarët) e tij në emër (Joani 10-3)
Ndryshe emrat tanë tokësor mbas vdekjes do të shuhen duke i sjellë vetes mallkimin e frikshëm: “tu shoftë emri”.